De Maxima naast haar Alexander, de Bassie van Adriaan, de kut-Marokkaan als rechterhand van Geertje Wilders. In zijn avondvullende duo-programma Sidekick deelt cabaretier Aron Elstak wat het betekent om aan de zijlijn te staan, als wingman te fungeren. Er zitten mooie vondsten bij.

Daar staat hij: glimbroek, cool jack, rug naar het publiek gekeerd. Te midden van een simpele buizenconstructie, zet Aron Elstak een lied in over groepsdruk en polarisatie. ‘In naam des Konings, in naam van God, in naam der wet’. Zijn binnenkomer op pompende bassen en met een stevig vibrato klinkt lekker, doorspekt van stemmetjes: Trump, de bal, de buurman waar niemand op zit te wachten.

Elstak stond in 2013 in de halve finale van het prestigieuze Cameretten-festival, daarna volgden onder andere Kijkt u even mee? (2018) en Toetje – Heerlyck Hollandsch (2023). Al vijf jaar is hij vaste kracht in het radioprogramma Spijkers met Koppen, waar hij sinds 2022 het Spijkerlied vertolkt en ingaat op de actualiteiten. Met Sidekick, in regie door collega en vrouw Robin Elstak (tevens wingwoman in de show), richt hij zijn pijlen op ‘de ander’— degene die altijd nét niet in de spotlight staat.

Na een kwartier lijkt Sidekick in te zakken. In een scène waarin Elstak een publieksparticipatie opzet voor zijn ‘radioshow Star FM’, kiest hij een vrouw uit voor een experiment. Een dame op rij zeven reageert onverwacht en blèrt verontwaardigd dat hij haar overslaat. ‘Ik ben hier helemaal voor jou gekomen, zit zelfs op amateurtoneel’. Het loopt uit op een wat ongemakkelijke en theatrale dialoog die de flow van de voorstelling verstoort.

Er zijn gelukkig ook hoogtepunten. Zo introduceert Elstak de ‘feest-Jezus’, een figuur die zich voor allerlei gelegenheden laat inhuren, inclusief begrafenissen en babyshowers. Met een uitgebreider pakket kan hij zelfs over water lopen. Ook de passage over wat het betekent om een ‘echte man’ te zijn, waarin hij het publiek betrekt, start sterk. Toch verzandt de act naar het einde toe in flauwigheid, wat afbreuk doet aan het oorspronkelijk thema.

Elstak heeft een talent voor typetjes. In Sidekick is dat zijn grootste kracht; het toont goed zijn veelzijdigheid. Moeiteloos schakelt hij tussen een irritante witte boomer, een luidruchtige Rotterdammer en, op zijn best, een verrukkelijke Máxima. Zijn Argentijnse tongval is perfect: ‘Leven met Alexander, dat voelt als begeleid wonen.’

De liedjes zitten technisch goed in elkaar, maar zijn tekstueel overvol, waardoor hij vaak hoorbaar naar adem hapt. Elstak wil te veel kwijt in te korte tijd, wat soms wat opgefokt overkomt. Een voorbeeld hiervan is een scène waarin hij een vrouw interviewt over grensoverschrijdend gedrag. De intentie is goed, maar doordat hij haar om de zin onderbreekt met ‘wat erg, heel heftig’, mist de scène impact. De doorgesnoven-clubscène tussen een verliefde vrouw en een ongeïnteresseerde man is vrij kinderachtig. Zij blijft maar pillen aandragen, terwijl hij zijn trekken haalt bij een andere dame op de wc.

Sidekick is een energieke show met scherpe momenten, maar mist consistentie. Hoewel hij zijn publiek soms recht in het hart raakt, raast hij je vaker kilometers voorbij. Een strakker geheel had de voorstelling meer sjeu gegeven.

Foto’s: Mieke van der Raay