Pas op! Scheur! Een groot matrixbord wijst, zoals grote matrixborden dat wel vaker doen, ten overvloede op dat waar je niet omheen kan: een enorme scheur in de binnenplaats van Castellum Hoge Woerd. En zoals matrixborden dat ook wel vaker doen, heeft de aanwezigheid een averechtse uitwerking: in plaats van mensen op afstand te houden, gaat er een enorme aantrekkingskracht uit van zo’n groot uitgemeten waarschuwing. (meer…)
In Duizend-en-een-nacht vertelt Sheherazade zulke mooie verhalen, dat ze de sjah 1001 nachten lang weet te boeien. Dat is best knap, maar had ze ook zich staande gehouden voor een groep scholieren? TG Griot in ieder geval wel. Tijdens 40Rovers, hun bewerking van Ali Baba en de veertig rovers, kun je een speld horen vallen in de zaal.
TG Griot haalt inspiratie uit de figuur van de griot, een dichter of muzikant uit Afrikaanse culturen die rondreisde om verhalen te vertellen. De verhalen leven vervolgens door in degenen die ze gehoord hebben en worden zo van generatie op generatie doorgegeven. Spelers Lucien Rentmeester en Sanne Bokkers vertellen ons dat het verhaal van Ali Baba ook een beetje in ons gaat zitten, als we het eenmaal gehoord hebben.
Zoals het rondreizende vertellers betaamt, wordt er veel gedaan met weinig middelen. Op het podium staan niet meer dan een doek en een koffer, terwijl een rood, geel en blauw doek genoeg is om personages aan te duiden. Een geel doek staat voor Ali Baba, die nietsvermoedend aan het werk is als hij een groep rovers ziet aankomen. Die rovers gebruiken de welbekende spreuk ‘Sesam, open u!’ om een grot vol schatten te openen, waarna Ali Baba kans ziet om een zak met goud mee te nemen.
Ali Baba’s broer Kassim, door Rentmeester en Bokkers gespeeld met rood doek, is minder zuinig en wil alle schatten voor zichzelf hebben. Als dat niet gaat zoals hij gehoopt had, wordt hij gered door Ali Baba, maar vooral door Morgiana, aangegeven met een blauw doek en uitbundig gezang. Het blijkt Morgiana te zijn die continu met alle slimme plannetjes aankomt en de problemen oplost die de mannen hebben veroorzaakt.
De lol van 40Rovers zit in de eenvoud van de voorstelling. Een speler die op de borst klopt suggereert een horde galopperende rovers, het openen en spreiden van de armen staat voor het openen en sluiten van de grot. Als Morgiana een zwaardendans uitvoert, horen we de muziek van Joost Maaskant en Brechtje van Dijk en zien we de spelers reageren, maar de dans moeten we er zelf bij voorstellen. Het zijn allemaal slimme vondsten waarmee regisseur Barry Emond zijn jonge publiek aanmoedigt om in de eigen verbeelding te duiken.
En dat werkt. Het première-publiek zit aandachtig te luisteren naar het verhaal en schrikt op als een slapstickgevecht even te echt lijkt. Een opsomming van alle veertig rovers haalt wat vaart uit de voorstelling, maar dat wordt daarna weer ingehaald door een spannende finale.
In het script van Luuk Imhann zit bovendien een interessant commentaar op het sprookje van Ali Baba. 40Rovers gaat over de vertelling van Ali Baba en de veertig rovers, maar het gaat net zo goed over het overdragen van verhalen. Waarom heet het verhaal eigenlijk Ali Baba, terwijl Morgiana eigenlijk al het werk doet, vragen de spelers zich af. Welke personages onthouden we en welke niet, en is dat wel zo eerlijk? Het publiek is nu aan zet om het verhaal weer aan iemand anders door te vertellen. En misschien vertellen zij dan het verhaal van Morgiana en de veertig rovers.
Foto’s: Martijn van der Wurff
