Het geluid van een tikkende klok dirigeert het tempo van flikkerende spots die een cirkel vormen op het speelvlak. Op de achtergrond hangt een wit doek vanaf het grid diagonaal naar beneden, wat doet denken aan een lineaire maatstaf op een x- en y-as van nog nader te bepalen componenten. (meer…)
In een verlichte rechthoek duiken dansers vol overgave op de grond en rollen één voor één door het beschenen speelvlak. Het is een continue wervelwind van rollende lichamen, begeleid door kabbelende pianomuziek. De dansers blijven zich in de rechthoek storten, schijnbaar moeiteloos. Ze gaan door tot zij niet meer kunnen, waarna ze uitgeput verstillen.
In de voorstelling Oasis van Zero Dance Theatre speelt choreograaf Denden Karadeniz met de stilte. De danser en choreograaf ontwikkelde een eigen bewegingstaal met veel floorwork en invloeden vanuit zowel de breakdance als moderne dans. Deze stijl vormt ook het idioom van de producties die Karadeniz creëert voor zijn gezelschap Zero Dance Theatre.
Oasis begint in volledige duisternis. Er klinkt meeslepende muziek, met melodieën uit het Zwarte Zeegebied. Eén voor één verschijnen de dansers op het toneel, in eenvoudige kostuums met aardse tinten. Terwijl er in de hele groep totale rust heerst, begint één danseres te bewegen, aards doch sierlijk.
De muziek intensiveert en de dansers volgen. De groepsstukken zijn krachtig en perfect synchroon; de dansers bewegen laag bij de grond, animalistisch en soepel. In wisselende formaties van solo’s tot trio’s wordt de individuele stijl van alle dansers zichtbaar. Op het moment dat ze allen op de grond liggen tillen ze om de beurt hun hoofd op, alsof ze elkaar continu in de gaten willen houden. Naarmate het stuk vordert hebben de dansers meer oog voor elkaar, ze kijken aandachtig naar elkaars persoonlijke solo’s.
Karadeniz maakt een aantal gewaagde keuzes in de voorstelling. Als de muziek een hoogtepunt bereikt en de dansers zichtbaar uitgeput raken, laat hij een lange stilte vallen. De dansers zitten in een kring en ademen hoorbaar in en uit, er is geen muziek. Voor sommige bezoekers is de stilte confronterend, er klinkt gegiechel en gekuch in de zaal.
In een maatschappij waar verstillen en vertragen niet de norm zijn, zoekt Karadeniz met Oasis de stilte juist op. Hij speelt in de choreografie met de groep versus het individu. Hoe verhoudt je je tot de maatschappij? Vaar je mee op de stroom of bewandel je je eigen pad? De dansers weten met hun lichamen te ontroeren, vragen op te wekken en antwoorden te geven.
Oasis bevat alle elementen van een goede moderne dansvoorstelling; een dynamisch spel met tijd en ruimte, prikkelende muziek en prachtig getrainde lichamen die moeiteloos een verhaal vertellen.
Foto’s: Sjoerd Derine