‘In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst’

De Staat van het Theater, de traditionele opening van het theaterjaar, werd gisteren onderbroken door een protestactie van een groep boze theatermakers. Na een korte of lange structurele ondersteuning van het Fonds Podiumkunsten verliezen ze vanaf 2025 hun landelijke subsidie. ‘Hier staat de kapitaalvernietiging.’

Goeiemiddag,

Dit zijn ze:
de theatermakers,
de productieleiders,
de technici,
de spelers,
de zakelijk leiders,
de pr-medewerkers,
a.k.a. de MENSEN die u straks veel minder vaak, bijna niet meer of helemaal nooit meer op het podium en achter de schermen zult gaan zien.
Hier staat nog niet eens een tiende van de groep mensen die na een korte of lange “structurele” ondersteuning van het Fonds Podiumkunsten tijdens hun vlucht uit de lucht zijn geschoten.
Wij zijn kwaad, verdrietig, teleurgesteld en totaal ontgoocheld.
Maar wij staan hier nu om iets groter dan ons particuliere verlies te belichamen.

Want terwijl de theatermakers van Nederland hun plannen keer op keer volschrijven over duurzaamheid, zitten we nog altijd vast in een systeem dat op geen enkele manier rekening houdt met de duurzaamheid van het theaterveld zelf.
Vernieuwing is belangrijk maar veertig procent vernieuwing is geen vernieuwing, dat is afbraak.

We staan hier om te laten zien dat in dit systeem in het verleden behaalde resultaten geen enkele garantie voor de toekomst bieden.

Laten we het beestje gewoon bij de naam noemen.
Kapitaalvernietiging.
Hier staat de kapitaalvernietiging.
Wat er vernietigd wordt is onze ervaring, onze kennis, ons netwerk.
Het zijn onze ontelbare uren die we hebben besteed om gezonde organisaties op te bouwen.

Het is onze zorgvuldig opgebouwde band met ons dierbare publiek.
Het is onze artistieke praktijk die zich door de jaren heen heeft verdiept en verbreed en jonge makers heeft geïnspireerd.

En het is de jarenlange investering van uw en ons belastinggeld dat nu zonder pardon in de vuilbak wordt gesmeten.
Dankzij de rücksichtslose willekeur van dit beleid.
Een beleid dat liever naar de pijpen van de politiek danst dan dat het naar de sector luistert wiens belangen het zou moeten verdedigen.

Dankzij dit beleid wordt een heel segment van het bestel eens te meer de nek omgedraaid. Dit keer zelfs zonder kaasschaaf.

En ook voor de theatermakers die komende jaren wel structureel ondersteund worden is de toekomst totaal onzeker in dit systeem.
Want nu staan wij hier, maar de volgende keer zijn jullie het.
Met artistieke kwaliteit hadden deze besluiten namelijk niks maar dan ook niks te maken.

Wij hebben geen zin meer in deze dans van opbouwen en afbreken.
Wij zijn het spuugzat.
Midden in je vlucht afgeknald worden is geen cultuurbeleid, dat is kleiduifschieten

En ja er wordt al druk, druk, druk over de systeemverandering gepraat.
Maar te laat.
Wij vertikken het om leergeld te zijn, wij willen dat er iets gedaan wordt.
We roepen het Fonds en de Kamer op om nu met een oplossing te komen en onderschrijven de noodkreet die het Vlakke Vloer Platform aan het Fonds Podiumkunsten deed: zij zijn bang dat er met deze vernieuwing straks geen publiek meer over blijft. Als dat zo blijkt, dan is de weg gebaand voor het huidige kabinet om er over vier jaar maar helemaal de stekker uit te trekken.

Dus hoor onze nood.
Het ijs schuift nu de zee in.
Wij, de sector, wij zullen mee zoeken en denken, wij zullen vergaderen en protesteren en beleidsvoorstellen in open brieven doen, we weten niet anders.
Want wij lopen over van liefde voor dit vak.
Maar laat die liefde geen reden zijn om jullie verantwoordelijkheid niet te nemen.
Wij willen een systeem waar je in kan leven.

En wel nu.