Op welk punt in je leven ben je je kinderlijke optimisme verloren? Is dat een onomkeerbaar proces, of is er ook een volwassen vorm van optimisme? Circusmaker Benjamin Kuitenbrouwer (concept, regie met Anouke de Groot) roept deze vragen op met Forever Young, de eerste voorstelling van zijn nieuwe gezelschap Monki. Dat geeft een leuke context voor zwaartekracht ontkennende acrobatiek, bijzonder in zijn eenvoud.

Twee hoge ‘Chinese palen’ staan klaar op de geasfalteerde binnenplaats van het Bostheater, bovenaan verbonden door een trapeze. Stevig vastgesnoerd aan de bomen, torenen ze uit boven het publiek. Om de top te zien, moet je je hoofd achterin je nek leggen. Bestaat empathische hoogtevrees? Vroeg of laat zullen acrobates Majo Cázares en Hanna de Vletter daar bovenin bungelen en dat asfalt ziet er behoorlijk pijnlijk uit.

Ze komen samen aanlopen met vrolijke opgelaten blikken en stellen vragen aan het publiek zoals ‘wanneer klom je voor het laatst ergens in?’ en ‘heb je nog steeds nachtmerries?’. Met die throwback naar een vervlogen kindertijd in gedachten, vergaap je je aan hun kunsten op de paal. De Vletter begint groot en onhandig en lijkt de kunst af te kijken van Cázares, die sierlijk en behendig in de paal klimt. De kleinere acrobate straalt enkel plezier uit als ze bovenin de paal gaat zitten, de spanning op haar benen laat vieren, en zomaar vijf meter naar beneden suist voor ze zich weer vastzet: zou zij de optimistische jeugd vertegenwoordigen?

In de korte voorstelling wint De Vletter al snel vertrouwen – ze blijkt sterk en betrouwbaar. Al snel klauteren ze over elkaar heen of zwiert Cázares aan een arm van haar krachtige compagnon van paal naar paal. Langzaam, alsof de zwaartekracht geen vat op hen heeft, maken ze hun benen los en lijken ze horizontaal te kunnen zweven.

Beetje bij beetje krijgen we stof tot nadenken gevoed door een megafoon: je hoort bijvoorbeeld de vooraf opgenomen De Vletter reflecteren op haar angst om te vallen als ze bovenin de trapeze hangt; een beetje is nodig om voorzichtig te blijven, te veel zou haar ervan weerhouden om eraan te beginnen. In het rumoer van het Bosfest, de vliegtuigen en de vocale bewondering van het publiek, gaat deze interessante reflectie een beetje verloren; zo’n megafoon is toch een ielige geluidsinstallatie.

De pure bewondering voor de kracht van De Vletter, die ontspannen oogt, terwijl ze een slowmotion pull-up doet, nadat ze minutenlang aan één of twee armen heeft gehangen, gecombineerd met het risico van dat snoeiharde asfalt, maken Forever Young hoe dan ook een geslaagde circuservaring. Na de bloedstollende finale, waarin haar kracht ultiem op de proef wordt gesteld, loop je hoofdschuddend van verwondering het volwassen leven weer in.

Foto: Bárbara Jarque