Drie afgestudeerden van de hoge dansopleiding P.A.R.T.S. hebben zich verenigd in het collectief Busy Rocks. Ze stonden al op menig dansfestival en in vele kunstencentra met hun voortdurende bewegingsexperimenten. Hun zoektocht om pure beweging te vatten leverde aardige en aangename voorstellingen op, en nu zagen ze kans om dat onder de vleugels van fABULEUS ook eens te doen voor jonge kinderen (vanaf zes jaar). Zij en ook ik hadden tijdens de première geen moeite met de traagheid van de bewegingen, maar wel met het gebrek aan spanning.

Busy Rocks’ kinderproductie 3 op 3 draagt als motto ‘postmoderne dans voor iedereen vanaf zes jaar’. Ze bestaat uit drie delen bewegingen met telkens drie mensen. De dansers spelen met technieken die ze aangeleerd kregen tijdens hun opleiding. De Belg Tuur Marinus, de Spaanse Marisa Cabal en de uit Ecuador afkomstige Fabián Barba zetten elkaar aan tot beweging. Ze zitten alle drie op de grond, de ene stoot met de voeten tegen de ander, die tegen de derde rolt, die dan op zijn beurt weer de eerste raakt en hem laat kantelen. Noem het domino-steentjes-spelen met levende lijven, die naar alle kanten kunnen tuimelen. Dat alles geschiedt in volle stilte. Het gaat traag, er is weinig afwisseling, af en toe werkt het verrassend. Dat eerste deel vormt als het ware een vervolg op de fotografische en filmische bewegingsontledingen van Edward Muybridge van begin vorige eeuw.

Het trio kleedt zich om en ieder kruipt in een doos. Die dozen bewegen en huppen wat rond, als snuffelende hondjes benaderen ze elkaar en keren weer om, leuk om te zien, maar dat alles wordt heel lang uitgesponnen. Eindelijk kruipen de drie uit de dozen. Eerst is er alleen een been te zien, of een hand of een pluk haren. Dan pas komen ze helemaal tevoorschijn, ze ogen vreemd. Hun gezichten zijn bedekt met een witte voile of met een dikke rode trui.
In het derde deel bouwen ze van alle dozen op de scène een muur, waarop een animatiefilmpje getoond wordt van een liggend lichaam geklemd tussen een man en een muur. Daarna verschijnen de drie in licht glinsterende maillots om de beginbewegingen nu liggend uit te voeren. Daarmee is de cirkel rond.

Soms is het aandoenlijk om het trio bezig te zien in hun pogingen vat te krijgen op de essentie van dans, wellicht is het ook herkenbaar voor kinderen om mensen te zien worstelen met bewegingen die zij zelf ook voor zichzelf uittesten, en zal het feit dat dat door grote mensen wordt gedaan grappig overkomen. Maar dat is niet genoeg om te boeien. Een betere timing en meer afwisseling zouden spanningsbogen kunnen opbouwen. Want die missen we nu toch wel. Nu is postmoderne dans voor veel kinderen gewoon saai.