Op de tweede avond van het hiphop dansfestival Summer Dance Forever steekt de voorstelling Woman van de Franse vrouwencrew Paradox Sal schril af tegen het overweldigende Bounce van Sons of Wind, een aanstekelijke en radicale voorstelling die teruggaat naar de roots van de hiphop en dans en DJ-ing daar nauw mee verbindt.
Bij elke ‘chille’ move komt een waarderende respons uit de zaal, die bezet is met vooral Franse jongeren. Het onderschrijft de verbroederende sfeer van Summer Dance Forever. Een reeks muzieknummers bepaalt de dramaturgie van het eerste werk van de double bill, Woman, dat ritmisch begint met een groepschoreografie die de ruimte bespeelt.
Nadat ze één voor één zijn opgedoken op het podium, rijgen de lichamen van de tien vrouwen van Paradox Sal zich tot lange slierten. Op de beat sliden ze achterwaarts over de vloer om vervolgens in de coulissen om te draaien en opnieuw te beginnen. Het creëert een mooi effect naast de TL- lampen, die als summier decor ook een lijn vormen.
Op een volgend moment verzamelen de vrouwen zich centraal op het podium (‘mmmm’, klinkt het uit de zaal) om van daaruit een nieuwe sequentie te starten. Daarin komen sommige lichamen in beweging en blijven andere bevroren; een mechanisme dat de choreografie vaker hanteert.
Paradox Sal bestaat al ruim tien jaar en werd opgericht door de inmiddels overleden choreograaf Ousmane Sy. De crew is trouw aan zijn creaties en voert ze nog steeds op. In die choreografieën mengen house en foodwork zich met de individuele skills van de vrouwen. Woman is een wat brave choreografie die spannend en vloeiend begint, lang wat vlakjes blijft maar uiteindelijk in korte, expressieve solo’s dan toch de onderhuidse vrouwenstruggle bloot legt.
Consequent, spannend en dynamisch is Bounce, het tweede stuk van de double bill op deze dag vol battles en workshops. En ook Sons of Wind is een crew uit Frankrijk die al ruim tien jaar bestaat, vorig jaar al was er een proeve van Bounce te zien tijdens het festival. Nu is Sons of Wind, een gemengde crew van dansers en dj’s, terug met de uitgewerkte versie en die mag er zijn.
Als een groep merkwaardige muppets bewegen de negen performers achter de dj-set. Details zien we niet, want de set is omhuld met rook. Lang houdt het beeld aan, en dat is meteen ook de dramaturgische strategie van Bounce van een choreograaf Lumi Sow. In een volgend plaatje staan de dansers gegroepeerd op het podium als in een nachtelijk straatbeeld; het licht is summier, hun bewegende ruggen zijn naar ons toe gewend. Rasta haren, blond en donker, vliegen door de lucht, wie man is of vrouw zie je niet.
De groep beweegt zich als één lichaam, als kijker ben je hard aan het werk om toch een glimp van een individu te vinden. Dat lukt pas als de dansers zichtbaar worden, bijvoorbeeld in een sectie waarin het bouncen transformeert tot een mini-battle ja-knikken, of in een sequentie waarin de dansers ieder voor zich de groep lijken te willen mennen of aanspreken.
Al bouncend komen allerlei vormen van communicatie bovendrijven. Ten slotte wordt het contact met het publiek transparant, als we de gezichten van de dansers mogen zien. In een laatste explosie komen alle individuele skills aan bod, ook die van de forse dj. Wow, wat een choreografie! Zo organisch en zo trouw aan waar hiphop vandaan komt: de underground, de straat.
En dan heb ik nog niet eens het waanzinnige dj-werk besproken dat aan de voorstelling ten grondslag ligt, en de dans – die aanstekelijke zich consequent herhalende bounce – live voedt met diepe, donkere drum-‘n-bass. Memorabel, de meest inspirerende voorstelling die ik in tijden zag.
Foto Bounce: Sjoerd Derine
