Wat doen volwassen als ze weten dat kinderen naar ze kijken? Ze sloven zich uit, stellen zich aan, doen zich beter voor dan ze zijn en ze krijgen de onbedwingbare drang om een kind te gaan vermaken. Althans in de ogen van Compagnie Barbarie. De vier actrices van dat Brussels jeugdtheatergezelschap weten het gedrag van volwassen in hun voorstelling Grote mensen heerlijk aan te dikken. Ze krijgen het terloops voor elkaar dat kinderen in de zaal enthousiast raken over De kersentuin van Anton Tsjechov, het stuk uit 1904.

In Grote mensen (4+) liggen de dagelijkse beslommeringen van volwassenen onder een vergrootglas. Compagnie Barbarie steekt er met zichtbaar plezier de draak mee. De vier personages op het toneel zijn bedrijvig in de weer met van alles en nog wat: druk, druk, druk. En dus slingert er argeloos een stroomkabel over de vloer, met lus en knoop, en sjouwen de actrices met rollen tape, een huishoudtrap, een elektrisch mes, boormachine, verfroller, met speelgoed en nog veel meer. Ondertussen klinkt gefluit: vals, het doet zeer aan de oren.

En dan is er plots die lekkage, druppelt water op de vloer en wordt een beroep gedaan op de creativiteit en handigheid van de vier volwassenen. Die is niet bijster groot, het leidt tot nog meer geklungel, al weten de vier de lekkage met lapmiddelen te stoppen. Voor even dan.

Dada, dada
Het is een aanstekelijk leuke karikatuur, al lijken veel malle voorvallen enigszins uit de werkelijkheid te zijn gegrepen, maar dan samengebundeld en enorm opgeblazen.In het stuk wordt niet veel gesproken, maar als er tekst is dan is die grappig. ‘Is dat water?  Pipi? Nee, geen pipi, water, geen pipi.’ Een kort gesprek eindigt met ‘ja, ja, dada, dada’. De volwassenen op het podium communiceren met elkaar alsof ze voortdurend tegen de allerkleinsten praten.

Het grappige geklungel, ongepolijst en schijnbaar achteloos gespeeld, zou best nog een tijdje kunnen doorgaan, al zou het dan wel een erg dun verhaallijntje zijn. Maar een vernuftige ingreep doet de voorstelling kantelen. Na gehannes met een knipperende lamp ontdekken de vier tot hun schrik de kinderen in de zaal. Ineens zijn de volwassenen zich bewust van de aanwezigheid van kinderogen. Ze halen alles uit de kast om zo goed mogelijk voor de dag te komen. Of dat lukt? Wat denk je, het is een komische jeugdvoorstelling.

Een van de personages toont een onbedwingbare drang om te vermaken. Ze heeft twee maskers bij zich, hoofden van erudiete mannen, en begint een dialoog tussen die twee. ‘Vermaak je je Vanja?’ ‘Nou nee, ik zit de hele dag naar kersenbomen te kijken, Tsjechov’. Even later zoenen de maskers met elkaar, intens, de actrice gebruikt haar vingers als tong. Dat is plat, maar het leidt tot grote hilariteit in de zaal.

Warboel
Grote mensen is vanaf het eerste moment een prettig geregisseerde warboel (de regie is van Karolien De Bleser) en dat wordt er in de loop van het stuk alleen maar meer. Effectbejag is er zeker, er moet gelachen worden, al gaat in de aanhoudende reeks stumperigheid weleens een frivoliteit kopje onder. Grote mensen lijkt met veel plezier te zijn gemaakt. Tegelijkertijd is het stuk een spiegel voor de ouders in de zaal. Een lachspiegel.

Erg herkenbaar is het telefoontje dat binnenkomt. De persoon aan de andere kant van de lijn wil weten of het goed gaat, en al is het nog zo’n puinhoop, het antwoord is geruststellend. De voor het publiek onbekende beller zegt ook dat het niet de bedoeling is dat de vier toneel gaan spelen voor de kinderen. Dat verbod is natuurlijk aan dovemansoren gericht en leidt tot een kostelijke slotscène. Grappig, verrassend, absurd, maar tegelijkertijd een prachtig plaatje.

Foto: Franky Verdickt