Als het Amsterdams-Amerikaanse comedy-gezelschap Boom Chicago wil aantonen dat het voor comedians een geweldige springplank is voor groot succes in de Verenigde Staten, komen altijd de namen van cineast Jordan Peele, talkshowhost Seth Meyers en Brendan Hunt bovendrijven. De laatste is een van de schrijvers van Ted Lasso, een succesvolle tv-comedyserie over American Football-coach Ted Lasso, die naar Engeland wordt gehaald om een voetbalclub uit de Engelse Premier League te coachen.

Het idee voor die serie heeft met de vijf jaar (1999-2004) te maken die Brendan Hunt in Amsterdam is geweest als lid van Boom Chicago. Hier werd hij een groot voetbalfan, ook al snapte hij er geen zak van dat in het ene deel van het Ajax-stadion fanatiek ‘Joden’ werd geschreeuwd en aan de andere kant gesis te horen was, het geluid van de gaskamers.

Nadat de zaal prettig was opgewarmd door Matt Castellvi, uit de cast van de Boom Chicago productie The Good, the Bad and the Algorithm, was het de beurt aan de opgewekte Hunt, die zijn Amsterdamse ervaringen verwerkt heeft in de comedysolo 5 Years in Amsterdam. Hij heeft die show de afgelopen decennia meerdere keren in Amsterdam gespeeld, maar Hunt heeft aangegeven dat het nu de laatste keer is, al is het alleen maar omdat hij zijn tamelijk uitgedijde lijf niet neer in de extravagante feestkledij van twintig jaar terug kan wurmen.

Hunt verkleedt zich een paar keer tijdens zijn show en dat levert een hilarisch tijdsbeeld op, met als extatisch hoogtepunt festival Wasteland bij Zaandam, dat in 1994 is opgezet door een groep mensen die hun liefde voor fetisjen uit de underground wilde halen. Voor Andrew Moskos, een van de grondleggers van Boom Chicago, was het jaarlijkse tochtje (op de fiets) naar dat feest een vast ritueel, waar ook de andere comedians mee naartoe werden gesleept. En Moskos had al meteen bij de komst van Hunt in Amsterdam gezegd dat een halve XTC-pil tamelijk idioot is, want je koopt toch ook geen half vliegticket.

De vijf jaar waren voor Hunt een ware ontgroening na een tamelijk ongelukkige jeugd, waarin zijn alcoholische moeder hem met grote regelmatig inpeperde dat hij ‘a piece of shit’ was, en een mislukt huwelijk. Van Amsterdam wist Hunt niet veel meer dan dat John en Yoko hier in bed hadden gelegen, Anne Frank hier vandaan kwam en dat er in de film Pulp Fiction stoer over werd gedaan.

Hij wentelt zich al snel in het opwindende leven en de enigszins sneue man uit Chicago wordt in Amsterdam een man van de wereld, die zich er achteraf niet over verbaast dat er in Chicago (of waar dan ook ter wereld) geen Nederlandse restaurants zijn. En een snack die met ‘bitter’ begint en op ‘balls’ eindigt, kan toch ook niet veel soeps zijn. Hunt weet over zijn mentale groeistuip van vijf jaar ongelooflijk grappig en met heel veel zelfspot te vertellen. Hij heeft zijn verhaal in vijf stukken verdeeld, en in elk jaardeel raakt hij verder verwijderd van het bedrukte leven dat hij daarvoor heeft geleid in Chicago.

Voor de derrière van deze show is de rode loper van het uitverkochte Carré voor Hunt uitgelegd. Die plek is nog een stapje hoger dan Tuschinski, waar vorig jaar onder anderen Seth Meyers te zien was. Die upgrade voor het Boom Chicago Comedy Festival is een duidelijk bewijs dat Boom Chicago een niet meer weg te denken comedy-pijler van Amsterdam is.

Foto: Jelle Draper