Vandaag stond Paul de Leeuw in de Volkskrant magazine-rubriek waarin het weekendgevoel van een BN’er wordt beschreven en verbeeld. De magazineopener is in al z’n alledaagsheid een populaire rubriek: hoe gewoon onze beroemdheden zijn, dat willen we weten.

Heel gewoon, blijkt als het om Paul de Leeuw gaat. In alle vroegte boodschappen doen met zijn zoons, dat is voor hem de ultieme zaterdagochtend. De Leeuw vertelt het in joggingbroek en bodywarmer met een grote lach op zijn gezicht. De ooit omstreden televisiemaker heeft het geluk gevonden in de huiselijkheid van zijn gezin en komt daar rond voor uit.

Zijn nieuwe theaterprogramma Ik ben rustig! is een uitgerekte versie van dit intieme kranteninkijkje. Met een kingsize bank, keukenblok, vleugel en een altaartje voor de onlangs overleden poes op het toneel waan je je als toeschouwer bij De Leeuw thuis. Die verhoogt het huiskamerrealisme door gemoedelijk rond te banjeren in huispak, zijn voicemail af te luisteren, taart te bakken  en de afwasmachine leeg te ruimen.

Knus en gezellig, maar ondertussen is de rode draad wel de dood. Al bijna veertig jaar is De Leeuw bevangen door de gedachte niet ouder te worden dan 52. Die leeftijd bereikt hij in 2014 – tijdens een intensieve theatertournee. Om te voorkomen dat hij sterft in een anonieme theaterzaal heeft hij zijn huiskamer verplaatst naar het toneel. Is hij in elk geval thuis, mocht het mis gaan. Vandaar die bank, die taart, dat huispak.

Ondertussen ratelt De Leeuw als vanouds. Over de crematie van zijn kat, zijn abonnement op Netflix, de seksuele voorlichting aan zijn jongens en een drol met de naam Beyoncé. Het is soms ongemeen plat, zoals we van hem kennen, maar controversieel of gevaarlijk wordt het niet. Ook als het over de dood gaat blijft De Leeuw keurig binnen de lijntjes. In het theater is hij een gemoedelijke entertainer, veel meer dan een scherpe cabaretier. Zichtbaar op zijn gemak in zijn onderonsjes met de zaal schiet hij herhaaldelijk in de lach om zijn eigen verhalen. In een sentimenteel lied bezingt hij de liefde voor zijn man en tijdens een familie-excursie naar Auschwitz toont hij zich een betrokken vader en een wat brave schoolmeester ineen.

Moeten we hiervoor naar het theater? Wie hoopt van zijn sokken te worden geblazen door nieuwe inzichten of ontwrichtende observaties zoekt beter een andere voorstelling uit. Maar Paul de Leeuw is niet gek. Met zijn persoonlijke onemanshow sluit hij nauw aan bij de voyeuristische nieuwsgierigheid van het Nederlandse volk waarbij ook bovengenoemde Volkskrant-rubriek en veel tv-programma’s garen spinnen. Ik ben rustig! komt voor veel mensen op precies het juiste moment.

Foto: Jaap Reedijk