Op afstudeerfestival ENTER begeleidt Theaterkrant 15 nieuwe theaterwerkers bij hun eerste recensies. Deze recensie is geschreven door een van de deelnemers van het traject, Emma Rixt Zwart.

-NOT QUITE- is een afstudeervoorstelling van Lotte Laurens, afstuderend actrice aan de Toneelacademie Maastricht. De voorstelling toont iemand wiens grootste angsten uitgroeiden tot werkelijkheid terwijl een minder angstige ander ‘not quite’ dezelfde ervaring had.

Op de vloer zien we twee mensen die vastzitten in de wanden van een enorme, grijze doos. Hun gezichten en enkele ledematen prikken door de wanden heen, eveneens grijs. Ze zijn allebei een andere kant op gericht en kunnen elkaar dus niet zien of aanraken. De linker performer (Laurens) begint herinneringen op te rakelen aan een avond: de lift helemaal naar boven, de marmeren vloeren van het penthouse, wijn, hapjes, allemaal lichamen aanwezig op een netwerkborrel en vooral de paniek die ze voelde. Op haar gezicht is die paniek duidelijk af te lezen – niet alleen door haar expressieve mimiek, maar ook door het zweet dat van haar gezicht druipt. Haar spel is angstig, alsof ze bezeten wordt door haar gedachten.

De andere vrouw (Kim Boogaard) is kalm en herkent niet veel van de beschrijving die ze aanhoort. Waar voor de eerste vrouw een netwerkborrel diens grootste angst is, aangezien daar van alles mis kan gaan, is het voor haar altijd hetzelfde liedje, namelijk een kans om haar ooh’s en aah’s te perfectioneren: altijd dezelfde valse interesse, altijd dezelfde giechel.

Niet alleen kijken de performers fysiek een andere kant op, ze kijken dus ook allebei heel anders op dezelfde avond terug. Waar voor de linker de beklemmende angsten fysiek worden door hoe ze vastzit in de muur, lijkt het vastzitten in de muur voor de rechter symbool te staan voor haar vaste routine. Alles is grijs, maar door middel van de teksten wordt de avond steeds verder ingekleurd. De personages die nauwelijks kunnen bewegen en het minimalistische decor doen denken aan Beckett, door wie Laurens geïnspireerd is. Ook het menselijk lijden en het bevragen van de realiteit zijn Beckettiaans, al biedt -NOT QUITE- een veel herkenbaardere en modernere kijk op deze thema’s.

-NOT QUITE- heeft een fijne balans tussen snelheid, intensiteit, rust en humor. De teksten zijn beeldend en nodigen je uit om een voorstelling te maken van de avond die beschreven wordt. De mimiek en goedgeschreven teksten boeien tot het einde. Ik herkende me zowel in de tot in het absurde doorgedreven en toch als werkelijkheid aanvoelende angsten, als in de vaste routines. In mijn hoofd kan ik in dit soort situaties meerdere worst case scenario’s uitdenken: wat als ik niemand heb om mee te praten? Wat als ik wél mensen heb om mee te praten, maar vervolgens niet begrijp waar ze het over hebben? Kan ik me verstoppen op de wc voor een tijdje of hebben mensen dat door en vinden ze me dan raar? Et cetera. Maar uiteindelijk red ik me zo goed als altijd en kan ik me bijna niet voorstellen waarom ik me zo’n zorgen heb gemaakt. Het voelde dan ook alsof ik naar uitvergrote versies van de stemmen in mijn eigen hoofd heb zitten kijken, en daar even heerlijk om heb zitten lachen.