Honderden petflessen, tot dat moment bijeengehouden door een gigantisch visnet, donderen met hels kabaal naar beneden op de speelvloer. Een overrompelend beeld. Met een botsautootje baant de Chinese laborante Yin zich een weg door de plastic zee naar het ministerie van volksgezondheid. Het is code rood. Microplastics dreigen al het leven op aarde te verwoesten.

De scène speelt zich af in 2052 en is te zien tegen het eind van Atropos, de locatievoorstelling van het Drentse Peergroup. Speciaal voor dit doel werd er op een weiland in Koekangerveld van hergebruikt materiaal een groot theater gebouwd dat de Afvalkathedraal werd gedoopt.

Atropos is geen vrolijk stemmende voorstelling, allesbehalve. Volgens Peergroup zelf gaat het stuk over vijf Drentse jongeren ‘die weer de regie nemen over hun toekomst’, maar je moet van goeden huize komen om dat eruit te peuren. Artistiek leider Dirk Bruinsma (tevens co-auteur en regisseur van de voorstelling) heeft drie verhaallijnen aan elkaar verknoopt die zich op grote afstand in tijd en ruimte van elkaar afspelen. Ze worden losjes verbonden door de centrale thema’s liefde en verzet, tegen een achtergrond van een bedreigde wereld.

Het eerste verhaal speelt zich af in het naoorlogse Frankrijk, het tweede in een gevangenis in Siberië. Omdat de verhalen elkaar nergens ontmoeten, moet er een beroep gedaan worden op vertellers. Daartoe introduceert hij een koor van Griekse schikgodinnen: een vijfhoofdige Atropos, de godin die met haar schaar de levensdraad kon doorknippen en zo beslist over leven en dood.

Je zou dat een zwaktebod kunnen noemen, maar het werkt wel. Ondanks de soms wat archaïsch aandoende tekst (waar hier en daar best wat geschrapt had mogen worden) kent Atropos een hoog tempo. Er wordt met verve gedanst en op de drie verdiepingen van De Afvalkathedraal gebeurt voortdurend wel iets.

Sowieso moet de voorstelling het hebben van de knappe, razendsnelle montage en de consequent doorgevoerde beeldtaal, waarin de grauwheid domineert. De verhalen zijn (letterlijk en figuurlijk) te ver op afstand om een connectie te maken met de kijker. Alle inhoudelijk goede bedoelingen ten spijt is Atropos daardoor eerder een spektakelstuk dan een tot nadenken stemmende voorstelling met maatschappelijke relevantie. Daar is niks mis mee, maar je blijft wel achter met het idee dat er meer in had gezeten.

Foto: Reyer Boxem