Gezelschap TILT, bestaand uit Andrea Božić en Julia Willms, richt zich met Within Cells Interlinked op een transmediaal experiment over dromen. Twee spelers zien, horen en herbeleven een nachtelijke ervaring. Het makersduo stelt vragen vanaf de zijlijn en onderbreekt de acteurs met muziekfragmenten en live video-opnames, die direct worden afgespeeld op het achterliggende scherm.

‘Wie na de show een eigen droom wil inleveren, is welkom.’ Božić trapt af met een introductie over hun eigen ‘dromenagentschap’, de Premonitions Agency. Ze analyseren dromen van henzelf en derden – andere burgers – en grijpen geregeld in om zo de toekomst te bepalen of te veranderen.

Anderhalf uur wordt het publiek ondergedompeld in een collectieve sessie. Twee acteurs beschrijven onafhankelijk van elkaar een indrukwekkende droom, en onderzoeken deze samen met Božić en Willms. Het experiment verloopt in verschillende lagen. Ten eerste spelen de acteurs hun dromen frontaal op de zaal. Een vrouw en een man wisselen elkaar daarbij netjes af. Beide droomsequenties lijken in eerste instantie niets met elkaar van doen te hebben.

Kort na het spelen van de twee verhalen, zoomt het experiment in op losse passages. Deze worden herhaaldelijk gespeeld. De ene keer in slow motion, of gefocust op specifieke emoties, later door het weglaten van tekst, met het accent op beweging. In het begin gaat dat de spelers goed af, naarmate het experiment vordert wordt het tempo hoger en verzwakt geregeld de aandacht.

Waar de vrouw in eerste instantie minder te melden heeft dan de man – zij zit op een terras, hij trouwt met iemand die hij niet kent – krijgt haar verhaal langzaamaan meer diepgang. Hij speelt de extravert, zij de introvert.

De man verheft zijn stem, danst achterwaarts om de tijd te reconstrueren. In detail beschrijft hij niet te begrijpen hoe het zover heeft kunnen komen. Wat heeft hij in godsnaam gemist? Waarom staat hij tegenover een dame die hij tot dan toe nooit heeft gezien? Hij kan niet anders dan haar het ja-woord geven, want dat verwacht de kerk vol genodigden… toch? Zijn spel is adrem, vlot en luid. Het past bij zijn rol, maar werkt na verloop van tijd op de zenuwen.

‘It’s always the quiet ones…’ zegt men zo mooi in het Engels. Zo ook de actrice, die, zittend op het terras er even later afrolt. Onderaan de heuvel klimt een peuter boven op haar wanneer ze tot stilstand komt. Het kind, drie jaar oud, noemt haar ‘mama’. Frappant is dat zij volledig heeft gemist dat ze moeder is geworden. Er volgt een beeldend fragment, subliem gespeeld, over de blik die zij en het kind uitwisselen. Zij is vol verwondering, ongeloof, en verrukking. Het kleintje reageert uitgelaten op haar reacties.

Gedurende anderhalf uur worden de toeschouwers heen en weer geslingerd tussen hun beider dromen. Zij voelt een band met het kind op jongere leeftijd (terug in de tijd), terwijl hij beschrijft hoe de feestzaal waar de receptie plaatsvindt explodeert, en iedereen in reddingsboten probeert te ontsnappen.

Hoewel muziekintermezzo’s en statische scènes worden ingelast, verliest het experiment na tweederde van de voorstelling de aandacht. Wat ook niet helpt, is dat het makersduo de acteurs afwisselend live vastlegt met een iPhone. Deze beelden worden vervolgens op een achterliggend scherm geprojecteerd, waar ze statisch ronddraaien als bevroren Sims-poppetjes. Dit geeft een effect dat doet denken aan een loopmachine, maar dan met beeld in plaats van geluid. Leuk voor het team zelf, minder voor de toeschouwer.

Within Cells Interlinked is een fraai experiment, maar de uitwerking ervan leent zich beter voor een game. Hook me up zodra dit ‘dromenagentschap’, Premonitions Agency, in de winkels ligt.