In Grootschermer, aan de rand van een beschermd polderlandschap, ligt de beeldentuin van Nic Jonk (1928 – 1994). De Noord-Hollandse kunstenaar, wiens voluptueuze sculpturen overal in Nederland te vinden zijn in de openbare ruimte, liet een oeuvre na dat in het teken staat van mythologische verhalen en wulpse sensualiteit. (meer…)
In het oude vervallen stationsgebouw van Alkmaar centraal staat een groepje dansers op te warmen, te midden van plassen water. De ramen zijn afgeplakt, fel tl-licht schijnt vanaf de achterkant van het toneel. De ene danser heeft een galajurk aan, de ander heeft een jaren ’80 look en weer een ander draagt een schilderspak. Er klinkt een harde elektronische beat en de dansers openen met intense, repeterende bewegingen hun eigen feestje.
Ekstasis, gecreëerd door Zephyr Brüggen, werd gemaakt in het kader van Karavaan festival voor buitengewoon locatietheater. Bij de deur worden oordoppen uitgedeeld voor diegenen die nog niet weten dat zij op een rave-party met harde dance muziek zullen belanden. De bass doet de hele ruimte trillen.
De eerste helft van de voorstelling staan de dansers allemaal in een eigen hoekje. De één beweegt nonchalant met handen in de zakken zijn voet en wisselt pas na tien minuten van been. Een ander gaat volledig op in haar eigen bubbel, stompt woest met vuisten in de lucht en gooit haar haren los. Met strak gefocuste blik danst het vijftal stug door, er is geen onderling contact en ook het publiek wordt niet betrokken.
De beats veranderen net als de bewegingen minimaal. Er klinken geluiden van een vol voetbalstadion, het huilen van de wind, fragmenten klassieke muziek en een intense ademhaling boven het continue elektronische ritme uit. De audio (Timon Persoon) versterkt het naargeestige gevoel dat de rave uitstraalt. De dansers gaan over hun fysieke grenzen heen en komen in een staat van extase, maar de pijn en eenzaamheid die daaronder liggen zijn overduidelijk.
Een van de danseressen (Charlotte Vlugt) staat stil, haar armen over elkaar geslagen. Ze ziet er fragiel en kwetsbaar uit, heeft een gedeprimeerde blik in haar ogen. De anderen hebben het niet door en dansen in hun eigen bubbel verder.
De symbolische betekenis van de dansvloer, die net zo goed drugs, alcohol of Tiktok zou kunnen zijn, als vlucht voor problemen, wordt sterk overgebracht. De choreografie is echter, met name de eerste helft, matig interessant. In de tweede helft ontstaan er meer momenten van verstilling en contact. In een choreografisch spel van pauzes en richtingen springen, stompen en headbangen de dansers door.
Hoewel de dansers in hun rave op zoek zijn naar een gevoel van plezier, ontspanning, extase, deel ik die gevoelens als toeschouwer zeker niet. Ik voel eerder een diepe wanhoop en vervreemding na het zien van Ekstasis.
Foto: Moon Saris
