Twee mannen, de een iets ouder, de ander iets jonger, beide met kaalgeschoren hoofd, klappen vanuit het donker tegen elkaar in een intieme omhelzing. Begeleid door het rustige geruis van een ocean drum en korte lichtflitsen zien we het tweetal een paar keer omhelzen, steeds minder intiem. In caMARá van antagon TheaterAKTion laten twee mannen zich leiden door de natuur en volksmuziek, en zoeken ze elkaar.
Op het ExploreZ festival van ZID Theater staat de performance ook om aandacht te kunnen besteden aan de bijzondere maakstructuur van het Duitse antagon TheaterAKTion. De twintig leden van de groep werken en wonen samen in Frankfurt am Main. In de gemeenschap leven acrobaten, muzikanten, kunstenaars en meer, want een vooropleiding is geen voorwaarde om lid te worden, enkel toewijding aan de intensieve samenlevingsvorm.
Lucas Tanajura, de oudere performer, leeft nu zo’n tien jaar in de groep en begeleidt er repetities en yoga- en acrobatieklessen. Ook in caMARá doet hij in de verhouding met Benedikt Müller aan een begeleider denken: hij spreidt zijn armen verwelkomend naar de jongeman, lacht, tilt hem op zijn voeten en laat hem vliegen. Zingt hij met muzikant Ruben Wielsch Zuid-Amerikaanse volksliedjes, dan knikt hij zijn collega bemoedigend toe vanaf de zijlijn. Müller is minder expressief, loopt wankel zoekend over het podium. De vertoonde acrobatische kunsten, soms samen met Tanajura, soms alleen, blijven wat aan de veilige kant; zo spannend dat je even je adem inhoudt, wordt het niet.
Met name bij de intiemere omhelzingen leidt de onduidelijke relatie ook een beetje af – vader en zoon, vrienden voor het leven, liefdeskoppel? Waarschijnlijk is er geen vaste relatie en verandert die regelmatig van vorm net als de zee. Naar de zee – ‘mar’ in het Portugees – verwijzen niet alleen de titel, maar ook de mooiere vondsten: de oceaangeluiden in de opening, een vuurtorenlamp in de mist en het decor, een stellage waarin voorstellingsbenodigdheden en bungelende instrumenten vagelijk de vorm van een zeilbootje aannemen.
Hoofdrol van de performance is echter niet een van de artiesten, de muzikant of zelfs de zee, maar een ronde, afgeplatte steen, ter grootte van een uit de kluiten gewassen aardappel. Het tweetal vond hem toen ze oefeningen deden in een rivier in Brazilië, Tanajura’s geboorteland. Haast uit zichzelf ontstond er een dans omheen, vertellen ze de ExploreZ-bezoekers in een kort nagesprek na afloop, alsof de steen een eigen wil had.
Ze dragen de steen met hun voeten, gebruiken het als kleine grafsteen, dansen knap een tango op stelten waarin ze hem tillen tussen hun lichamen, vechten erom tot iemand uit de bocht vliegt. De steen vergezelt het tweetal in scènes vol vrolijke zonnigheid, mistige droefenis en warme intimiteit. CaMARá is een ietwat ongedwongen, luchtig poëtische ervaring met vele smaken.
Foto: Barbara Walzer
