Het is altijd fijn als dansers hun creatieve kwaliteiten in een eigen choreografie kunnen beproeven. Laat duizend bloemen bloeien, wie weet wat ervan komt. Bij Het Nationale Ballet gaven zeven dansmakers in de dop hun ideeën vorm. Zij en vooral ook de door hen gekozen dansers gingen er helemaal voor. Daardoor werd New moves een gevarieerde en verrassende avond.
Natuurlijk weten ze niet alle zeven de valkuilen van een eerste choreografie te omzeilen. Te zwaar beladen muziek, waartegen de dans het aflegt omdat die niet vertrekt vanuit een kern met serieus gewicht. Te weinig interactie tussen dansers die samen het podium delen zonder dat ze invoelbaar maken wat ze komen doen. Te veel ideëen op de vierkante centimeter, met veel dansers, kostuumwisselingen en decorveranderingen. Of gewoonweg te zeer in de lijn van voorgangers, waardoor er voor het oog geen nieuwe moves zijn te bespeuren.
Milena Sidorova’s choreografieën vormen beide een afgerond geheel, zijn helder opgebouwd, met een goede muziekkeuze en in een eigen, passend idioom. Number 10.waltz-ish is een duet voor een man-vrouwkoppel met een krant. Zowel hij die de wereld door een roze bril beziet, als zij die rondzwiert in witte petticoat met rode stippen wil het nieuws als eerste zien. Na afloop van hun zwierige drieminutenwals trekt zij aan het langste eind. Hij ligt uitgeteld op de vloer en dient als bank, zij zit erop en leest de krant. Lichtvoetig en vermakelijk.
In Duet for her… kiest Sidorova voor gitaar en dat geeft direct een andere sfeer tussen de vele zware en gedragen cello- en pianoklanken van haar collega’s. Wederom oogt haar bewegingstaal echt eigen – hier paart ze vloeiend aan hoekig, gedreven aan zacht. Als de dans heftiger wordt, is dat zorgvuldig opgebouwd. Met Hannah Grennell en Skyler Martin koos ze de perfecte combinatie om haar idee te verbeelden van engelen die ons op ons levenspad begeleiden. De bewegingen zijn hen zozeer op het lijf geschreven dat zij de choreografie op integere, overtuigende en ontroerende wijze weten te vertolken.
Ook Bruno Da Rocha Pereira toont twee stukken. Het eerste, een trio, is klassieker en lijkt wat meer vanuit esthetische uitgangspunten te zijn ontstaan. Zijn tweeminutensolo is echter krachtig en laat vanaf de eerste seconde voelen dat dit dans is die ergens over gaat (het heen en weer bewegen tussen Nederland en geboorteland Brazilië). Danser Sem Sjouke kunnen we van dichtbij bewonderen, alleen in de ruimte, alleen met de muziek en helemaal één met zijn passen. Dat is mooi.
Prikkelend en eigentijds is Mobile van Miles Pertl. Zijn drie dansers vertellen hun eigen verhaal, daadkrachtig, overtuigend en autonoom. Bij hem geen één op één dansen op de muziek, zoals een aantal andere makers deze avond presenteren. We horen een originele, intelligente en adequate selectie van geproken teksten, onder andere uit Works of Calder van John Cage. Hier vallen idee en creatie perfect samen. Hier wordt danskunst poëzie. Iedereen kan er iets anders in zien – maar ‘the mobiles move by themselves and are exactly what they are.’
Foto: Character in movement van Bruno Da Rocha Pereira / Het Nationale Ballet, foto: Altin Kaftira
