Rookmachine, lichtbanen, stroboscoopeffecten, jurken, een aerial doek en hoepel, rozenblaadjes; in Delusional, I killed a man gebruikt de trotse trans vrouw Diana Salles uiteenlopende technische hulpmiddelen om haar publiek mee te nemen in een kwetsbaar proces. Het ‘doden’ van een onschuldige man, zodat een vrouw geboren kan worden uit diens lichaam. 

Salles creëerde de voorstelling samen met haar ‘circusmoeder’ Firenza Guidi gedurende een periode van drie jaar, waarin ze voor het eerst publiekelijk als vrouw door het leven ging. In een soundscape horen we haar zich zorgen maken over de man in wiens ‘lippen ze wil leven’: waarom moet hij sterven? Gebruikmakend van luchtacrobatiek en dans vertelt ze een sterk visueel verhaal. Ze legt haar hoofd in een aerial touw en laat zich bungelen: de zelfmoord van haar mannelijke zelf. Klimmend in een rood aerial doek, dat onder haar vele rokken zat verborgen, toont ze de geboorte van Diana. En dan begint de worsteling pas echt. 

De voorstelling komt recht uit het hart en is een aaneenschakeling van kerntaferelen, die niet vloeiend in elkaar over gaan, maar elk afzonderlijk een behoorlijke indruk achterlaten. Tussendoor gaan de lichten uit, wisselt ze van kleding, trekt een bh uit of een peignoir aan, maar het grootste deel van de voorstelling draagt ze enkel een broekje. Haar brede schouders en sterke benen, haar sierlijke bewegingen en zachte wangen; we bekijken haar lichaam met haar mee en bevragen stilletjes dat rigide concept van twee geslachten.

‘Du bist keine Frau’ hoort ze op een onbewaakt moment op de dansvloer. Het komt aan, ze is gekwetst. Ze wijst geen beschuldigende vinger, ze erkent met haar lichaam geen kinderen te kunnen baren. Maar waarom is het zo, verzucht ze, dat we Barbie óf Ken moeten zijn. Het is een opmaat naar een openhartige reflectie op dat lichaam waar we intussen vertrouwd mee zijn geraakt: ‘Wat ís dit lichaam?’ Ze geeft toe te snakken naar seks net als elke 27-jarige, maar zich zorgen te maken dat ze nog te veel man is om met iemand samen te kunnen zijn. Een gevoel dat ze kracht bijzet met een doorzichtige zwarte doek, die ze uit zichzelf lijkt te trekken: een van de sprekende beelden die je bijblijft. 

Binnen dit diep persoonlijke verhaal slagen Salles en Guidi erin vragen op te roepen die het hele publiek aangaan. Welke rol spelen wij als maatschappij in het voeden van die zware gevoelens? Hadden we iets kunnen verlichten met een minder strikte scheidingen? Moeizaam als de weg is, laat Delusional, I killed a man namelijk ook tal van geluksmomenten zien en schetsten Salles en Guidi een rooskleurig toekomstbeeld: een jonge vrouw die in haar kracht komt. 

Foto: Robin Robinson