Dansen is tekenen in de ruimte, zegt choreograaf en danseres Lisbeth Gruwez. In de voorstelling Wasco! laat ze 10 kinderen tekenend dansen of dansend tekenen op de grond. Het is de eerste keer dat ze met kinderen aan de slag gaat en samen met hen een dansvoorstelling maakt, en wat voor een! 

Lisbeth Gruwez en muzikant Maarten Van Cauwenberghe van Voetvolk maken al jaren samen dansvoorstellingen die auditief, fysiek en visueel buiten de lijntjes kleuren. Performances op bijzondere locaties, een natuur-danswandeling, een intergenerationeel dansconcert,… Ze maken graag dingen waarvan niemand denkt dat het kan.

Ook nu: kinderen tussen 6 en 13 jaar laten dansen op freejazz, ver weg van videoclips en tiktok-dansjes. Daarbij tekenen en verven de kinderen dansend ook nog de vloer vol, met als resultaat een reuzenschildering à la Jackson Pollock. Niet direct een dripping werk, maar wel een met veel uitgestreken verf, met gemengde kleuren, een kleurrijk abstract expressionistisch doek dat duidelijk toont hoe de kunstenaars zich hebben kunnen uitleven. Dat proces kunnen we in de voorstelling meemaken. Ik denk aan het citaat van Pablo Picasso. ‘Ieder kind is een kunstenaar. De moeilijkheid is er een te blijven als je groot wordt.’

Alleen of in kleine groepjes betreden de kinderen in pastelkleurige tuinbroeken de vloer, die met wit plastic bekleed is. Ze doen dat in stilte, daarna op jazzklanken die variëren van losse piano-aanslagen tot schelle klanken uit blaasinstrumenten, van melodieus tot atonaal, van strakke compositie tot freejazz. De kinderen maken hoekige bewegingen met hun armen, met een voet, knikken met hun hoofd, vallen plots stil. Het ene kind danst puur op het ritme van muziek, een ander freewheelt er op los, een groot meisje maakt haar bewegingen sierlijk en gracieus, een jongen danst stoer, weer een ander trekt de aandacht door herhaaldelijk op zichzelf te wijzen.

Lisbeth Gruwez laat de kinderen de vrijheid zichzelf te zijn, ook als ze als groep dansen, springen, rennen, rollen, als ze elkaar over de vloer slepen. Een mooie scène is hoe de kinderen steeds opnieuw bij een saxofoonstoot opveren, bij de stilte gaan liggen, en dan weer omhoog komen, om al dan niet met een wasco in de lucht te tekenen of op de grond. Er is het meisje dat een cirkelbeweging maakt met haar lijf, met de stift rond zich tekent in de ruimte, als een spiraal naar beneden krinkelt en daar dezelfde beweging op het plastic zet.

Met de wacostiften ontstaat er op de grond een wirwar van korte en lange kromme lijnen in vele kleuren, als het ware een afdruk van de vele danspatronen. De kinderen trekken witte overalls aan, de verfpotten worden uit rekken gehaald en het action painting en dansen kan beginnen. Hoe heerlijk is het te beleven hoe de kinderen op de jazzy klanken vrij glijden over de verf, gaten in de lucht springen, zichzelf vol kliederen. Ze genieten volop, en dat plezier slaat over op het publiek. Ik zie op de rijen voor mij veel armen de lucht in gaan, en lichamen en hoofden meedeinen. Wat een heerlijk kunstuurtje creëerden Voetvolk en deze kinderen voor ons.

Foto’s: Danny Willems