Op het podium ligt een reusachtige trechtervormige spiraal, uitgelicht door één spot. Het publiek zit er in een cirkel omheen, in afwachting van wat komen gaat. De haast monumentale uitstraling van de spiraal wekt de indruk dat dit meer is dan een decorstuk, en inderdaad:  de sculptuur blijkt de onbetwiste hoofdrol te spelen in de voorstelling Ripple van TeaTime Company.

Performers Bavo De Smedt en Raff Pringuet klauteren om beurten voorzichtig de spiraal op, alsof ze een berghelling beklimmen. Wanneer de één een beetje aan de stellage rammelt, wordt de ander, hoog op de sculptuur gezeten, wild heen en weer geschud. Wanneer de derde performer, Róisín Harten, zich bij hen voegt en ze samen de sculptuur aan het rollen krijgen, moeten De Smedt en Pringuet haar keer op keer op tijd wegtrekken, zodat het doorrollende voorwerp haar niet raakt.

De spiraal is gemaakt door beeldend kunstenaar Willy Cauwelier en is zowel simpel van concept als geniaal in de uitwerking. Het uiteinde van de sculptuur wordt op het midden van de vloer gelegd, waardoor de trechter steeds maar rond kan blijven draaien. Het publiek op de eerste rij trekt af en toe de voeten naar zich toe als de spiraal nadert, wat een leuke interactie geeft. De performers bewegen met een oneindige variatie aan manieren door de spiraal heen, en met de spiraal mee.  Ze maken koprollen, hangen, stappen door, af, en draaien door.

Mooi is dat de vorm van de sculptuur consistent blijft, maar de functie telkens verandert, van berghelling, tot schommel, wip, draaimolen, en reuzenrad. De voorstelling is zowel speels als hoog technisch: iedere keer wanneer de performers in radslaghouding met de spiraal meedraaien over het podium, moeten ze eraan denken hun omklemming van de buizen op tijd los te laten, zodat hun vingerkootjes niet tussen de buizen en de vloer komen.

Het is indrukwekkend, deze dans- en acrobatiek voorstelling van TeaTime Company, en het wordt nooit een opeenstapeling van trucjes. De natuurlijke manier van bewegen, waarbij de drie performers perfect op elkaar ingespeeld zijn, wordt ondersteund door techno-achtige en bij vlagen melodische soundscape van Bastian Benjamin, die bijdraagt aan het gevoel van een spannend en speels experiment. Kort voor het einde, zakt de spanning even in, om dan terug te keren met een indrukwekkende finale waarbij de drie performers in een tour de force meerdere rondes met de sculptuur meedraaien, daarbij vertrouwend op elkaar.  De titel Ripple, verwijzend naar het principe dat elke kleine beweging in een oppervlak grote consequenties kan hebben, is daarmee glashelder.

Foto: Hans maakt een foto