Er staat een bankje op het toneel in de Schuur in Haarlem. Een vrouw zit daarop te wachten en kijkt het publiek ietwat verveeld aan. Zodra ze zich vooroverbuigt om de veters van haar rolschaats te strikken, klinkt er een swingende beat op. Ze komt vloeiend omhoog en glijdt met haar blik naar beneden gericht over de vloer. 

Het is het begin van Life on a Roll van de Solid High Rollers, dat in het kader van de Haarlemse Dansdagen vertoond wordt. De Solid High Rollers zijn onderdeel van de Amsterdamse hiphop school Solid Ground Movement, opgericht door Alida Dors en Bryan Druiventak; regelmatig brengen ze hiphop naar het theater.

Drie andere dansers verschijnen op het toneel en kijken elkaar en het publiek indringend aan. Ze laten in eerste instantie niet blijken dat zij elkaar kennen, maar glijden al snel broederlijk samen verder. De elektronische muziek heeft een chille beat, de rolschaatsers bouncen door de ruimte. 

Er verschijnen nog vier dansers en er ontstaat een klassieke hiphop battle. De artiesten moeten er qua inleving even inkomen. Als de muziek verandert en de dansers vrolijk samen spelen, dansen en plezier maken, lijken ze helemaal op te gaan in die muziek en glijden ze vol zelfvertrouwen over het podium. De aankleding van de voorstelling is simpel, het decor en de belichting blijven de gehele voorstelling hetzelfde. De artiesten dragen jeans, vrolijk gekleurde crop tops en sweat jackets.

Verschillende klassieke hiphop moves zoals headstands, spins en de running man lijken op rolschaatsen nog net wat soepeler te gaan. Hoe smooth de danspassen ook zijn, de overgangen in het verhaal zijn zeer abrupt. De sfeer verandert compleet als de muziek wisselt en het blijft onduidelijk wat de artiesten precies proberen weer te geven. Ze kijken elkaar boos aan, lijken elkaar op te hitsen, terwijl ze op het volgende moment zonder aanleiding juist lachend met elkaar door de ruimte zwieren. 

Ik ben geïntrigeerd door een jongen die zich afzijdig houdt terwijl de anderen verwikkeld zijn in een vrolijke dans battle. Hij schreeuwt, de muziek wordt agressiever en hij krijgt de vloer voor een intieme solo. Ook hier wordt de verhaallijn matig uitgediept, waardoor de betekenis van de uitbarsting in het ongewisse blijft. 

Hoewel de groepsstukken niet altijd synchroon zijn, is asynchroniteit precies de kracht van deze voorstelling. Iedere danser geeft aan elke beweging zijn eigen draai en de rauwheid waarmee deze authentieke performers hun passie uitvoeren laat het onderlinge plezier van het podium spatten.