Met de woorden ‘I have a dream’ begon Martin Luther King in 1963 zijn beroemde speech waarin hij een rechtvaardige samenleving zonder racisme schetste. Die droom is nog altijd niet uitgekomen. Dat weerhoudt de elf jonge acteurs en dansers van DOX er niet van om vijftig jaar later hun eigen dromen na te jagen. Ze dragen rugzakjes met letters die samen de titel van de voorstelling vormen. I have a dream en de tijd is nu: hun toekomst wacht niet.

Dromen hebben ze genoeg. De één wil muzikant worden, een ander Pocahontas, een derde beroemd artiest. Superheld,  de ware liefde ontmoeten, geaccepteerd worden of simpelweg gewoon eens een keer iets meemaken. De culturele achtergronden en karakterverschillen van de spelers, die grotendeels zichzelf spelen, zijn groot. Maar toekomstbeelden hebben ze allemaal.

Die heel diverse dromen komen allemaal langs in een serie korte, gemonteerde scènes vol dans, spel, muziek, zang, discussie, schaduwspel en gesproken woord, waarin soms de invloed van Rieks Swarte en Hotel Modern zijn te herkennen. Met veel humor en inventiviteit worden de verschillende idealen gevisualiseerd, waarbij een speciale rol is weggelegd voor de door de groep zelf bediende camera. Als een Zeeuws meisje vertelt over haar droom om naar de grote stad te vertrekken tovert de camera, op een van de vier verschuifbare boxen die het decor vormen, een plateau vol verpakkingsmateriaal om in een metropool. Lege melkpakken blijken torenflats.

Regisseur Marjan Barlage en choreograaf Sassan Saghar Yaghmai geven de elf spelers en dansers alle ruimte. Het resultaat is een sprankelende, licht chaotische jongerenvoorstelling, met veel humor, variatie en leuke vondsten: een schaduwspel van een klunzige vrijpartij, bordkartonnen attributen, rondvliegende superhelden en percussie op aluminium trapjes. Boven alles is het spelplezier van de DOX-ers een feestje om te aanschouwen. Dat er soms een mindere scène tussen zit, vergeet en vergeef je dan snel.

I have a dream (12+) is meer dan alleen lachen, spelplezier en creativiteit. Botsingen van karakters en culturen zorgen in de voorstelling voor vechtpartijen en volop discussie – al dan niet over Zwarte Piet. Je dromen verwezenlijken is zo makkelijk nog niet en de wereld anno nu is bij lange na geen Utopia – en dan bedoel ik niet de geënsceneerde reality van John de Mol.

‘Ik kom uit Pakistan,’ zegt Ayisha, links op het podium in de microfoon. ‘Daar mogen vrouwen helemaal niet dromen. Ik droomde van blote armen, blote benen.’ Aan de andere kant staat Michael. ‘Ik kom uit Nederland,’ zegt hij, ‘daar mogen homo’s niet meer dromen. Als je afwijkt, word je hier nu in elkaar geslagen.’ De twee vinden elkaar in een ontroerend dansduet, waarin de een de ander opvangt. Een prachtig beeld, dat hoop geeft voor de toekomstige samenleving.

Ondanks alle verschillen vinden de elf jonge dansers en acteurs van DOX elkaar in de overtuiging dat er nieuwe helden nodig zijn. Helden zoals Florence Nightingale, Martin Luther King of Nelson Mandela. Dappere helden met dromen. Maar kan de generatie die, naar eigen zeggen, alles had en dankzij de crisis nu met lege handen staat, die verwezenlijken? Voor deze DOX-ers is het duidelijk: er zit niets anders op. Met volle kracht vooruit, zonder angst je idealen achterna. De toekomst wacht.

Foto: Anna van Kooij