Een crash dummy op de grond. Voor de koplampen van een auto. Het is Marc Brew. Een ongeluk. Drie felle lichtflitsen. Het ritme van reanimatie.

In 1997 verongelukt de Australische Brew samen met drie vrienden in een auto, rondreizend door Zuid-Afrika. Door echte videobeelden van hem in het ziekenhuis en doordat hij live vertelt over die periode, komen we erachter dat zijn vrienden het ongeluk niet hebben overleefd. En hij realiseert zich dat hij is verlamd van zijn borstkas tot aan zijn tenen. Zijn professionele balletcarrière is voorbij. De grootste nachtmerrie voor elke danser. Een lange weg van revalidatie volgt.

Samen met de Vlaams-Marokkaanse choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui maakte Brew de autobiografische voorstelling An Accident / a Life. Door de achtergrond van Cherkaoui, ‘een van de meest gevraagde en met prijzen overladen hedendaagse choreografen’, doet men vermoeden dat we een bijzondere dansvoorstelling gaan meemaken. Dat is helaas niet het geval.

Gepaard met het vertellen van zijn verhaal, op een vervreemdend monotone wijze, beweegt Brew zich over de grond voort, zonder rolstoel, continu zijn benen verplaatsend met zijn handen, zichzelf ‘draperend’ over het decorstuk dat soms een schuilmuur is, dan weer een bank, een ziekenhuisbed en een spreekstoel van de rechter. Begeleid door twee ‘assistenten,’ eveneens in crash dummy kostuums, die continu op- en afkomen.

Het is heel veel. En weinig tegelijkertijd. Een volledige overlading aan beelden, videoschermen, over en weer met een live camera, een hangende auto, felle koplampen, veel verschijnende en verdwijnende rekwisieten en een negentig minuten durende monoloog. Zijn verhaal is zó pijnlijk en zó bijzonder, want hij wist wél carrière te maken als danser en choreograaf (wat op zichzelf staand al een hele uitdaging is, laat staan dat vanuit een rolstoel te moeten doen), maar de verbinding mist. De choreografie eveneens.

Brew en Cherkaoui maken een aantal goed te begrijpen keuzes. Doordat de auto boven het speelvlak blijft hangen lijkt de metaforische betekenis precies dat. Je traumatische ervaringen blijven boven je hoofd hangen. Je kan er niet onderuit.

Mijn theatermaatje en ik concludeerden dat de voorstelling in uitvoering nogal eendimensionaal was. We voelden ons in een passieve positie geplaatst als publiek. Ik kon niet betrokken raken. Brews stijl van storytelling was eentonig en daarmee onder de maat.

Wat ik me afvraag is waarom dit een voorstelling moet zijn? Waarom geen documentaire? Of een durational installatie tentoonstelling? Waarom deze vorm? Ik zat te denken hoe deze beleving zou zijn als het bijvoorbeeld een installatie was in een museum. Met een beperkt aantal mensen, of zelfs maar één persoon, midden tussen de videoschermen, met de auto boven hun hoofd hangend, en dan via audio het verhaal van Brew horen.

Cherkaoui is lang niet de enige die zijn grote naam aan deze voorstelling heeft verbonden. An Accident / a Life was co-commissioned door onder meer Sadler’s Wells en het National Theatre Scotland. Coproducenten zijn het Hessisches Staatsballett en het bekende Mousonturm in Frankfurt via Tanzplattform Rhein-Main en het Holland Dance Festival. De voorstelling is ontwikkeld tijdens een residentie van het Théâtre National de Bretagne, en gefinancierd door de Australische, Schotse en Vlaamse overheden.

De voorstellingstitel vertaald is ‘een ongeluk / een leven’, en we zien het verhaal van het ongeluk, dat letterlijk en figuurlijk boven zijn hoofd blijft hangen, maar hoe ziet Brews leven er nu uit dan? Wat zijn zijn gevoelens van toen, van nu? Hoe zou je zijn hero’s journey kunnen verbeelden? Helaas biedt zelfs de grootste institutionele ondersteuning geen garantie op artistiek succes.

Foto: Susan Hay