Tijdens de inloop stelt Tjitske Reidinga wat boeketjes samen uit de grote voorraad bloemen die in emmers op het podium staat, en babbelt ze wat met het publiek. ‘Ah, een hele vriendinnengroep, wat gezellig.’ Als ze door de zaal loopt om de boeketjes af te leveren ziet ze dat er ook wel wat mannen in de zaal zitten. ‘Dapper. Soms worden ze meegesleept.’ Maar dan hebben die mannen geen beroerde avond, want de reclameslogan zou kunnen luiden: ‘Portret, dé vrouwenvoorstelling. Maar ook voor mannen.’

Toch is het niet vreemd dat de zalen bij deze voorstelling vooral door vrouwen worden gevuld. Die kunnen zich waarschijnlijk het beste met de inhoud identificeren. Maar met een beetje inlevingsvermogen kan iedere theaterliefhebber genieten van dit aangename, lichtvoetige avondje met een serieuze rand.

Reidinga (51) heeft een indrukwekkend toneelleven achter de rug, waar ze relativerend over praat als ze een lange lijst met titels opsomt. ‘Van alle rollen die ik de afgelopen 25 jaar heb gespeeld, hadden slechts drie vrouwen een baan.’ Als men haar prijst omdat ze zo mooi in de huid van anderen kan kruipen, wuift ze dat weg met: ‘Ach, we leren een tekst, en werken dan wat verder met een zestigplusser met een dominantieprobleem.’

Vanaf 2012 had Reidinga een comfortabele baan bij het Amsterdamse DeLaMar Theater, waar ze elk jaar een zomerkomedie maakte, gevolgd door een ernstiger stuk in het najaar. Dat waren over het algemeen succesvolle reeksen, waar DeLaMar in 2018 abrupt een einde aan maakte, met als verklaring dat het in de grote zaal niet meer rendabel was. Een beetje een ongelukkig, onbevredigend argument als je bedenkt dat het gebouw ook nog een kleinere zaal heeft.

Reidinga was geschokt, maar besefte ook dat er voor een vrouw van rond de vijftig nog maar weinig interessante rollen te vinden waren in het komedierepertoire. Reidinga had het ook wel even gehad met toneel. Corona maakte het allemaal nog een beetje erger, en de overgang was ook niet echt een pretje en zette het seksleven op de waakvlam. Ze herpakte zich door op de Amsterdamse Bloemenmarkt te gaan werken en had haar handen inmiddels ook vol aan de mantelzorg voor haar ouders.

Dit alles en nog meer heeft ze samen met tekstschrijvers Martine Bakker en Corien van der Zwaag verwerkt in de persoonlijke onewomanshow Portret. Het  is duidelijk dat Reidinga het plezier in het spelen heeft hervonden. Ze is uitbundig, totaal ontspannen en levert een inspirerend verhaal af voor iedereen wier leven een beetje aan in het inkakken is.

Op het podium zien we, naast de bloemenzee en Jeroen Sleyfer achter de piano, een veelhoekig huisje. Achter elke deur speelt zich een facet van haar leven af. Een moeder die veel aandacht vraagt en niet meer precies weet wat ze doet, een klussende man die een teringherrie maakt, puberende zonen, ze klimt het dak op van het huisje om even als een Maestro de maat te slaan (wat haar een plaats in de halve finale heeft opgeleverd in de dirigententalentenjacht), en we zien het tamelijk mislukte schilderij dat van Reidinga werd gemaakt voor het tv-programma Sterren op het doek.

Absoluut hilarisch zijn de stukken waarin ze de fysieke gevolgen ondervindt van een paar druppels wietolie. Ze gaat helemaal uit haar dak als ze (via het gedeelde Spotify-account van haar zoon) opeens Geen optie van rapper Tony Tony (feat. BKO) op haar koptelefoon krijgt. En er zijn ook nog een paar fijne liedjes te horen, gecomponeerd door Jan en Keez Groenteman.

Het raamwerk van de voorstelling is haar 51ste verjaardag, waarop zij op de fiets door een auto omver wordt gereden. Een jaar eerder heeft Reidinga haar verjaardag niet gevierd, want 50 heeft een benauwende symboliek, maar met 51 kan ze zeggen: ‘Ik ben 51 en ik ben onderweg.’ En als er na Portret nog meer stappen volgen op dat pad, kunnen we nog veel plezier beleven aan Reidinga in haar nieuwe leven.

Foto: Bram Willems