Tineke Schouten was net begonnen met het schrijven van De Schouten Schoenen Aan, toen haar man overleed. Nu staat alles op zijn kop: ze mist hem, staat op het punt te verhuizen en ondertussen probeert ze toch de slingers nog op te hangen; dat was zijn wens. Ze heeft het allemaal verwerkt in haar nieuwe show, waar – binnen haar gebruikelijke formule – een paar opvallende hoogtepunten in zitten.

Van ver klinkt haar stem, de volgspot verlicht een hartvorm op de rode gordijnen: ‘Zo lang ik jouw stem nog hoor, zolang ik me jou herinner…’. Het hart vervaagt, de gordijnen openen en onthullen een Grieks havenstadje. Het gemis is voelbaar in deze veelzeggende opening, die vlug weer omschakelt naar vrolijk feestgedruis, zoals haar man wenste.

Ter nagedachtenis aan haar man brengt ze meer prachtige liedjes en lieve verhalen over haar gemis, waardoor je gerust kunt zijn dat Schouten zichzelf met deze show ook verwerking gunt. Zelfs het typetje van haar werkster – die natuurlijk vooral even flink over die nare vrouw des huizes wil roddelen – fungeert om mooie herinneringen op te halen aan de heer des huizes.

De belofte is daarnaast meer Schouten, meer eigen mening en dat levert ook nog spannende stukjes op. Een bijzin van waardering voor de jonge mensen van Extinction Rebellion bijvoorbeeld, een verzuchting over onze eigen verkiezingsheksenketel, en een liedje over aliens, die de aarde bekijken als een soort soap: verveeld van alle verwoesting verwachten ze over honderd seizoenen naar niets meer te kijken en vragen ze de schrijvers om verbetering.

Dan zijn er natuurlijk ook nog de talloze typetjes. Het blijft indrukwekkend hoe vlug haar decor- en verkleedtovenaar Harry Hobbelen en Schouten complete metamorfosen kunnen realiseren. Meest geslaagd is die van BBB-leider Caroline van der Plas. Schouten zet haar niet in om politiek commentaar te geven, maar om aandacht te besteden aan de effecten van de overgang op haar politieke carrière. Een fantasie over een ongestelde Mark Rutte en Hugo de Jonge, valt daarin verrassend op.

Geen pauze dit keer, en ook een verademend korte typetjesparade op het laatst. Als je Tones and I laat zingen dat ze zwaar is en Nana Mouskouri dat ze een bril heeft, dan kan de imitatie goed zijn, creatief is het niet. Jammer dat je met die twee op je netvlies de zaal verlaat, want dit zou zomaar eens een van haar meest geïnspireerde shows van de afgelopen jaren kunnen zijn.

Foto: still uit trailer