In Doet u ook mensen? wil Janneke de Bijl meer dan ons een avondje laten grinniken over haar getob en geworstel met het leven. Ze heeft haar stijl een behoorlijke update gegeven, met hulp van regisseur Selma Susanna. Was zij in haar twee voorgaande programma’s nog een zwaarmoedige stand-upcomedian die achter een microfoon zich gortdroog verwonderde over haar omgeving en zichzelf, nu is ze buiten haar comfortzone gestapt.

Met een decor van een treincoupé, zowaar wat woeste metaldansjes en een kakofonische uitspatting op harmonica pompt ze op gezette momenten wat bruis in de voorstelling. Ze biedt tijdens het treinreisje van anderhalf uur enkele stevige lussen waaraan we ons kunnen vasthouden, verhaallijnen die het geheel een kop en een staart geven.

De belangrijkste daarvan is haar relatie met haar ‘dwarse’ vader, of beter gezegd, het verhaal over zijn dood en wat dat met haar deed. Hij verongelukte tijdens een vakantie op zijn motor. Vijfentwintig jaar geleden al, maar die afstand is voor zijn dochter waarschijnlijk nodig geweest om er nu in deze voorstelling over te praten. En dan kun je, als comedian en zelfs als filosoof die enige tijd ‘logica’ doceerde, niet steeds vluchten in het rationele en de humor.

Want zijn dood heeft op haar keuzes in haar leven behoorlijke invloed, moet ze nu toch beamen. In bijvoorbeeld een lang stuk proza uit haar dagboek, over de dochter die ze niet heeft, niet wil en tóch mist. Ze wil de dagen niet, de taken niet, maar de liefde wel. Erg mooi is ook het lied dat ze over haar vader en vóór hem zingt, met een minutenlang voor een auto uitvliegende duif op de snelweg als achtergrondfilm.

In Doet u ook mensen? zitten luchtige verhalen over De Bijl als intelligent, maar ook eenzaam kind, over haar relatie met haar vriend, over de mensen uit het dorp waarin zij sinds kort woont, haar vriendinnen en haar onbedwingbare behoefte de reddende engel uit te hangen voor dieren en mensen. Tobbend vraagt zij zich af wat geluk is en of je geluk er niet gewoon moet laten zíjn, het te omarmen, in plaats van ervan uit te gaan ‘dat het toch weer overdrijft’.

Doet u ook mensen? is voor De Bijl een stap voorwaarts om een completer cabaretier te worden en niet te blijven hangen in haar onderkoelde comedy, waaraan vaart en dynamiek ontbrak. Daarvan zit er nu wat meer in, maar ze pakt je nog niet stevig bij de lurven. Har verhalen en waarnemingen missen een stevige punt, of een fikse grap. Daarom is het geen voorstelling die je nog lang bijblijft. Maar toch ook weer geen voorstelling waarvan je chagrijnig het theater uitloopt. Het hangt er een beetje tussenin allemaal. In de tijd dat we hier nog sterren gaven zouden het er dus drie zijn.

Foto: Anne van Zantwijk