De in Nederland gevestigde Fransman Antonin Comestaz viert zijn tienjarig choreografenjubileum met het programma Ten Years of Body Riddles. Tegenover het speelse ensemblestuk Ah Oui? Pas zet hij het stemmiger getoonzette duet Stay With Me (!).
In de foyer van het Haagse Korzo zijn tekeningen te zien van Antonin Comestaz. Kleine rechthoekige strookjes papier tekent hij minutieus vol met cartoonachtige figuren en abstracte decoraties. Naast elkaar geplakt doen al die in contrastrijk zwart-wit gepende strookjes denken aan bladzijden uit een manga-album. Ook vult Comestaz vierkanten met mysterieuze schrijfregels, die het midden houden tussen Arabisch schrift en een sierlijke variant op Klingon. Op video zien we de hand van de tekenaar, die vloeiend en trefzeker zijn hiërogliefen op papier tovert met een kroontjespen.
De vloeiende vanzelfsprekendheid in Comestaz’ inkttekeningen zien we terug in zijn choreografie Ah Oui? Pas, gemaakt voor en uitgevoerd door het Duitse gezelschap Of Curious Nature. Voortdurend zien we hoe de beweging van één danser een andere beweging in gang zet bij een ander. Zelfs als de ‘betekenis’ van de actie en de reactie op zichzelf niet duidelijk is, raak je als kijker er wel van overtuigd dat er een verband is tussen die twee, en tussen al die andere verbanden die we zien ontstaan. Het zestal dansers, gekleed in kleurige sportoutfits, brengt de kettingreacties met een speelse en nieuwsgierige houding.
Het intrigerende bewegingszmozaïek dat ontstaat in Ah Oui? Pas lijkt vrij en los, maar is geworteld in een precieze klassieke techniek. Comestaz, die voor hij ging choreograferen danste bij het Hamburg Ballett en bij Scapino Rotterdam, lijkt in zijn bewegingstaal geïnspireerd door het recente werk van William Forsythe. Maar waar de Amerikaanse choreografiegoeroe meestal systematisch te werk gaat, daar kiest de Fransman voor een wat grilligere en spontanere aanpak. Zo zet hij de zaal enkele keren in het donker, terwijl stampende Eurodisco klinkt. Als het licht weer aangaat zijn de danserslijven bevroren in atletische posities. Diezelfde jarentachtig synthesizerpop wordt trouwens ook uit de kast getrokken voor een traditioneel frontale groepsdans die contrasteert met het zoekende karakter in andere delen.
Na een best wel lange pauze – die op mij nogal overbodig overkwam aangezien beide werken worden gedanst op een decorloze balletvloer – volgde het stemmigere Stay With Me (!). Al slaat de choreograaf een andere grondtoon aan, ook hier laat hij zich leiden door de vraag wat je allemaal kunt doen met een danserslichaam. In het geval van de prachtige dansers Hiro Murata (Conny Janssen Danst) en Aya Misaki (ex Nederlands Dans Theater) luidt het antwoord: heel erg veel. In een op vogeltjesgefluit gezette opening verkennen de dansers elkaar. Net als in Ah Oui? Pas zorgt het aanduwen van een knie of het aanraken van een wang voor kleine kettingreacties, maar de context is ditmaal minder abstract en herkenbaar als een romance.
Na enkele muzikale interventies met een uit de verte klinkend Japans popliedje van Miki Matsubara, dat diende als inspiratiebron, zien we de geliefden uit elkaar drijven. Wat begint als een duet, krijgt steeds meer het karakter van simultaan gedanste solo’s. Fluitende vogels maken op de soundtrack plaats voor stadsrumoer. Nadat de partners elkaar weer lijken te vinden bij een stevig potje technodance kan het cirkeltje van aantrekken en afstoten opnieuw beginnen. Hoe sterk en gefocust Stay With Me (!) ook gedanst wordt, de makers hadden wel iets strenger mogen schiften in hun materiaal. Met name het op stadsgeluid gezette middenstuk zou aan zeggingskracht kunnen winnen door inkorting.
Foto Stay With Me (!): Antonin Comestaz
Wie met enige regelmaat op een strand te vinden is ergens aan de Atlantische Oceaan, of dat nu bij IJmuiden is of in Lomé (West-Afrika), kan het niet ontgaan zijn. De zeeën verworden in rap tempo tot snelwegen voor reusachtige containerschepen die in onafzienbare files opdoemen aan de horizon, zo ver het oog reikt. (meer…)
Dit was waarschijnlijk niet zoals ze het zich hadden voorgesteld: Paul Lightfoot en Sol León vierden hun vijfentwintigjarig jubileum als choreografenduo bij en voor het gezelschap niet in hun ‘eigen’ Lucent Danstheater, dat al was bezet, maar aan de overkant bij het Theater aan het Spui. Het gaf de avond wel iets intiems en benaderbaars, twee […]
