Op een gure avond in een winkelstraat in de Utrechtse wijk Leidsche Rijn wanen we ons even in de nostalgie van de jaren tachtig en negentig. Het Nieuw Utrechts Toneel daar namelijk, in twee panden, een avondvullende beleving opgetuigd: afgewisseld met een driegangenmenu zijn wij aanwezig bij een recreatie van De Holidayshow, de spelshow van presentator Frank Masmeijer.

De Holidayshow (1990-1993) was een spelshow waarin koppels een vakantie konden winnen. Zorgeloos vermaak uit een tijd waarin alles nog goed was. Zo probleemloos zelfs, dat theatermaker Greg Nottrot ernaar terugverlangt, en dus zijn uiterste best doet om die wereld van toen weer even te creëren. In één lange adem wordt zodanig een voetstuk getimmerd voor tv-icoon Frank Masmeijer, waar hij gedurende de voorstelling ook weer van af wordt getrokken.

De spelshow wordt voorafgegaan door – en afgewisseld met – een diner. Aan lange tafels krijgen we voor-, hoofd- en nagerecht voorgeschoteld, en worden we ook aangemoedigd om kennis te maken met elkaar. Voor de show worden we ingedeeld in drie groepen. De onderlinge strijd én camaraderie zit er direct goed in. De publieksparticipatie vindt niet alleen plaats tijdens de voorstelling, maar ook onderling en tijdens het eten. Dat versterkte gevoel dat wij hier met z’n allen samen zijn, verkleumend onder een dekentje, joelend naar de kandidaten, werkt het thema van de voorstelling perfect in de hand: ja, ook wij hebben kennelijk behoefte aan gewoon een leuke avond uit.

Het spelshow-format betekent dat een deel van de voorstelling vastligt, maar dat een groter deel aankomt op improvisatie. Laat dat maar aan deze drie over: spelers Greg Nottrot, Floor Leene en Joep Hendrikx loodsen ons moeiteloos door de voorstelling heen. Nottrot als de presentator die erop gebrand is dat het leuk is, en Leene en Hendrikx als de assistenten die vooral proberen om dat (in Leene’s woorden) te faciliteren.

Tijdens de voorstelling krijgen we ook achter-de-schermen-beelden te zien van Nottrot, Leene en Hendrikx tijdens het maakproces, waar dezelfde verhoudingen lijken te bestaan: Nottrot als gespannen fan, en Leene en Hendrikx die met groeiende tegenzin meegaan naar Masmeijers voormalige restaurant of zijn dochters huis.

Nottrots obsessie met Masmeijer balanceert continue op het randje van ongemak, want de grens tussen echt en niet-echt wordt lekker troebel gemaakt. Zo is er in aanloop naar de voorstelling een Shownieuws-item geweest en probeert Nottrot continu in contact te komen met Masmeijer. Die laat steevast weten daar geen interesse in te hebben. Dat Masmeijer uiteindelijk meer een stand-in is voor grotere thema’s, voorkomt gelukkig dat De Holidayshow oprecht gemeen wordt, al is juist het ongemak van dat gestalk natuurlijk ook het hele punt.

Waar we in de eerste helft van de door Ellen Goemans geregisseerde voorstelling vooral chaotisch plezier beleven aan de spelshow – er worden drie kandidaten gekozen die vragen voor hun kiezen krijgen, inclusief te winnen prijzen – wordt het in de tweede helft turbulenter en wranger. Nottrot is wel heel erg gefocust op hoe gezellig het moet zijn, en Leene en Hendrikx bezwijken onder de diva-achtige druk die de presentator hen oplegt. Met een opgezweept publiek in touw ontsporen de spellen in bijtende ruzies en giftige dialogen. Masmeijer wordt bekritiseerd en verdedigd, en vervolgens leggen de spelers elkaar het vuur aan de schenen met diezelfde kritiek en verdedigingen.

Zo leuk is het namelijk allemaal niet, dat theatermaken met elkaar. Want hoe doe je dat dan eigenlijk, gewoon een leuke avond organiseren wanneer iedereen iets moralistisch of geëngageerds van je wil? Want daar ben je dan toch gesubsidieerde theatermaker voor geworden? Het waarmaken van verwachtingen, zakelijke relaties die doorbloeden in persoonlijke relaties, werkdruk, en vooral maar doen wat jij denkt dat het beste is – de parallellen tussen Frank Masmeijer en het maakproces van deze voorstelling worden heerlijk voor ons uitgespeld.

Het is een meta-laag die extreem goed werkt. En hoe wars De Holidayshow ook wil zijn van moraal, hij zit er toch in, en het is nog een goede ook. Het is te makkelijk om met een vinger te wijzen en te oordelen, en het is tegelijkertijd ook te makkelijk om iemand op tv te vereren zonder commentaar. Het is voor het publiek in elk geval zéker een leuk avondje uit, met smeuïg drama, veel lol en ook nog eens voortreffelijk eten.

Foto: Rogier Boogaard