Drie rijen kinderen kijken verwachtingsvol naar het podium. Verschillende levenloze vormen staan daar klaar. Geel, gestreept, roze. Harig of glad. Rond of plat. Dan beginnen kinderen onrustig heen en weer te schuiven op hun banken. Bewoog daar nou iets? En ja hoor, daar begint een groene sprieterige hoop zachtjes te schudden, met gillende kinderconsternatie tot gevolg. 

Het is de veelbelovende start van ON-, een vriendelijke, abstracte choreografie van Danaé Bosman, waarmee zij volgens de publiciteitstekst een eerste poging doet haar fascinatie voor het imperfecte lichaam te onderzoeken met kinderen vanaf zes jaar. Na de groene berg komt ook een gestreepte stengel tot leven, die zich waanzinnig ver kan uitstrekken of helemaal kan inkrimpen en grappig kan waggelen als een klein paddenstoeltje. Ze draaien wat om elkaar heen, terwijl de kinderen ademloos toekijken.

Uit de twee vormen komen dansers tevoorschijn, de een klein en compact (Sander Deckx), de andere lang en sprieterig (Miguel Do Vale). Ze spiegelen elkaar, dagen elkaar uit, worden vrienden, maken ruzie. Af en toe kijken ze vrolijk de zaal in als ze iets hebben ontdekt om er vervolgens weer een schepje bovenop te doen: elk voorwerp blijkt een kans om meer speels te onderzoeken. Al met al lijkt het buiten die opening een weinig spectaculaire, maar keurige eerste kennismaking met dans.

Pas als Deckx even later in een rolstoel opkomt, realiseer je je dat hij zijn benen nog helemaal niet gebruikt heeft. Misschien niet eens gebruiken kan. Dat maakt ook helemaal niet uit. Dankzij de leuke opening is het al lang duidelijk: deze jongen is de baas. 

Op de Nederlandse première lukt het niet goed om me erdoor te laten meeslepen. We zitten in het BLVRD Theater: een groot gelegenheidstheater op de Parade in Den Bosch, waar enkel tentdoeken het geluid van de Sint Janskathedraal en het terraspubliek buiten houden. ON- maakt soms gebruik van muziek – even abstract en lukraak als de choreografie – maar lang niet genoeg om alle omgevingsgeluiden te vergeten.

In die context, op een verhoogd podium voor een half gevulde zaal, komt de voorstelling waarschijnlijk niet helemaal tot zijn recht. Sommige volwassen festivalbezoekers grijpen hun kans om er de volledige drie kwartier zachtjes doorheen te praten. Of de dansers hier last van hebben is niet duidelijk, ik in elk geval wel. 

Meestal is het de aandacht van Deckx die ervoor zorgt dat kinderen zich weer omdraaien richting het podium, terug rennen naar hun plekje, en ook de volwassenen verder kijken naar het tweetal. Hij hoeft maar op te komen, een blik de zaal in te werpen, en we zijn er weer bij. Dat is dan toch een mooie uitkomst van het onderzoek van Bosman. 

Foto: Laure-anne Iserief