Als er een ding is waar choreograaf Muhanad Rasheed goed in is, dan is het wel het creëren van sfeer. In één eenvoudig tableau wordt een heel verhaal verteld: een oudere vrouw zit treurend op de grond. Een jongere vrouw helpt haar overeind en probeert haar op te beuren. Maar zelfs tussen de zwierende mensen weet ze de melancholie niet van zich af te schudden.

De volgende scène is zo mogelijk nog sprekender. Dezelfde jonge vrouw komt met haar kersverse bruidegom het toneel op, geflankeerd door een entourage van enthousiast dansende vrouwen. De bruid kijkt verlegen om zich heen, ook de echtgenoot voelt zich ongemakkelijk. Terwijl de andere vrouwen steeds enthousiaster dansen, wordt bij de kijker juist steeds beter duidelijk: dit bruidspaar gaat enorm ongelukkig worden samen.

De Irakese choreograaf Muhanad Rasheed was in het dansseizoen 2009/2010 de grote verrassing. Zijn voorstelling Mourning voor het Internationaal Danstheater werkte op twee vlakken: de choreografie was duidelijk geworteld in een andere cultuur – toch een van de criteria van IDT – maar werkte tegelijkertijd ook als moderne dans. Mourning werd in 2010 onderscheiden met de Zwaan voor beste dansproductie.

Mourning ging over de rouwrituelen van vrouwen in Irak. In Henna – ondertitel: tot de dood ons scheidt – zet Rasheed de tijd terug, naar het moment waarop een man en een vrouw elkaar eeuwige trouw beloven. De dag voor het huwelijk komen alle vrouwelijke kennissen en familieleden samen in het huis van de bruid, een ritueel dat ‘henna’ wordt genoemd, naar de roodbruine verf waarmee de handen van de bruid worden beschilderd.

Echt veel vrolijker is deze tweede voorstelling echter niet. Bij het eerste duet tussen de man en de vrouw zijn de twee partners volledig in zichzelf gekeerd, meer geobsedeerd door het idee van een huwelijk dan door elkaar.

Die momenten weet Rasheed met een combinatie van vertraagde mime en zwierige dans prachtig te pakken, maar naar het einde toe weet het stuk steeds minder te boeien. Dan laat Rasheed zich afleiden door zijlijntjes, zoals een bezeten dans van drie mannen (vrienden/familieleden van de bruidegom?), die later nog een keer dunnetjes wordt overgedaan wanneer de bruidegom zich bij het herengroepje heeft gevoegd. Het bruidspaar zien we na de ceremonie niet meer samen terug.

Ook slaat Henna soms door naar in het theatrale: de onheilspellende groene schaduwen van de aankomende bruiloftsprocessie; rouwende vrouwen die met wapperende tenues over het toneel snellen. Rasheed creëert hoge verwachtingen die niet worden ingelost.