Hadden comedians op 12 september 2001 al grappen klaar over de tragische gebeurtenissen van een dag eerder? Of was er iets geestigs te melden vlak na het neerhalen van de MH17? En hoe lang moest er worden gewacht voordat professionele grappenakers hun publiek konden laten lachen over de holocaust? Wanneer drukt een grap de stemming, wanneer geeft een goedgeplaatste kwaliteitsgrap lucht?
Met dit dilemma worstelen veel comedians. En daarom is de formule Tragedy + Time = Comedy, die aan meerdere comedians wordt toegeschreven, waaronder Steve Allen, Woody Allen en Tig Notaro, zo’n aantrekkelijke, prikkelende titel van de Boom Chicago show, die te zien is tijdens het 30-jarig jubileumfeest van het Amerikaans-Amsterdamse comedygezelschap.
De show met de Boomers Heather Anne Campbell, Simon Lukacs en Brendan Hunt, aangevuld met een aantal Britse collega’s gaf echter helaas geen helder antwoord op die vraag, want, en dat klinkt wat cynisch, de ‘grote onderwerpen’, waar iedereen in het publiek de pijn van voelt, bleven onbesproken. Het ging om particuliere problemen en hartzeer.
Simon Lukacs opende de avond buitengewoon energiek, geholpen door het zalig stampende Tragedy van The Bee Gees. Maar vervolgens schakelde hij door naar een even smartelijke als tamelijk stroperige vertelling over zijn jeugdvriend, die in Engeland is overleden tijdens een onverantwoordelijk zware militaire oefening. Door de inhoud, maar vooral door de lengte van zijn relaas was de stemming in de zaal naar begrafenisdiepte gezonken, waarna het comedyteam voor de zware taak stond om van die tragedie in een improvisatie-setting weer comedy te maken. Met de slotopmerking van Lukacs, The sun is out, but the misery is in, viel nog wel iets aardigs te doen, maar verder lukte het nauwelijks om het grappig-boeiend te maken.
Bij de twee volgende verhalen snapte je wel dat narigheid na verloop van tijd tot (wrange) humor kan leiden, maar dat kwam in de eerste plaats door de vertellers zelf, die blijkbaar hun ellende al hadden verwerkt. Bij Heather Anne Campbell ging het over de bruuske diagnose borstkanker en bij Brendan Hunt (die maar een helft van de show kon meedoen, omdat hij later op de avond in première ging met zijn klinkende solo The movement you need), ging het over zijn vernederende ervaringen als piepjonge honkballer. Zijn medespelers plus coach staken hun minachting over zijn geringe honkbalkwaliteiten niet onder stoelen of banken.
Heather Anne Campbell ging als een superieure comedian aan de haal met haar medische malheur. Zo vertelde ze onder meer dat het hardlopen zonder borsten een ware zegen is en maakte ze gehakt van een nazorgboek, waarin vooral aandacht was voor de zielige echtgenoot. Brendan Hunt maakte op hilarische wijze duidelijk dat een Vietnamveteraan met een posttraumatische stressstoornis niet echt geschikt is om coach van een baseball kinderteam te zijn.
Het comedyteam kon er bij Campbell en Hunt al improviserend nog wel een paar schepjes bovenop doen, maar in feite was al het gras om de Tragedy + Time = Comedy formule te ondersteunen al voor de voeten weggemaaid. De conclusie van de avond was dus simpel: tof idee, uitwerking grotendeels mislukt.
Foto: Wesley Verhoeve
Heather Anne Campbell
Simon Lukacs
Brendan Hunt
en anderen
Meer info over deze voorstelling op Theaterencyclopedie.nl
data van Theatercollectie: Allard Pierson/Stichting TIN
Hij heeft een dodelijk saaie baan en heeft de pest aan zijn baas. Zij zou weleens met een Nederlandse jongen uit willen gaan, zonder ’s avonds een Tikkie te krijgen. Zouden hun levens er beter uitzien in de metaverse, dat digitaal maakbare universum waar de echte en fictieve wereld samenkomen? (meer…)
Als het doek opgaat, hangt de enige speler in de voorstelling hoog in een paaldans-paal. Ze haalt een herinnering op van toen ze een klein meisje was. ‘Hij vertelde mij dat ik een kutje heb.’ Met haar dictie plaatst ze de term nadrukkelijk tussen aanhalingstekens: ‘Een. Kutje.’ (meer…)
Iemand heeft een vliegtuig verkocht, op Mount Everest wordt in de midzomernacht gevist, een loodgieter repareert een wc in de stijl van een western en horrorfilm. Voeg daar nog wat beroepen, conflictsituaties en musicalflarden aan toe en gooi het hele zooitje in de blender. (meer…)
Voor hun nieuwe voorstelling liet Dood Paard zich inspireren door het slepende debâcle van de privatisering van het Medisch Centrum Slotervaart, dat net voor de première zelfs failliet werd verklaard. De bewerking is echter zo schematisch en oppervlakkig dat het naar onbedoelde zelfsatire neigt. (meer…)
‘Welcome in HELLas/Genk!’ schildert Naomi Velissariou in grote witte letters op de achtermuur van Frascati 3. In haar voorstelling A tragedy (simplified) rekent ze genadeloos af met haar jeugd in de Vlaamse industriestad Genk. Ze maakt daarbij een ingenieuze vergelijking met de Hellenistische tragedies. ‘Hallo, ik ben Elektra. Ik wil een Aristotelisch plot voor de tragedie […]
