Kerstmis is een kutfeest. Dat wil Sinterklaas, die aan het begin van Spuitsneeuw stiekem het podium betreedt en zijn ongenoegen niet onder stoelen of banken steekt, maar even gezegd hebben. Als de goedheiligman met zachte drang is verwijderd, bevestigt het trio Alex Klaasen, Tina de Bruin en Rop Verheijen zijn oordeel: kerstmis is een kutfeest vol nep, schone schijn, geveinsde medemenselijkheid en gezelligheidsterreur.

Wagonladingen clichés kun je over het ‘feest der feesten’ uitstorten en elk jaar wagen enkele cabaretiers en acteurs zich daar weer aan. De afgelopen jaren hadden we de Mike & Thomas Kerstrevue van Mike Boddé en Thomas van Luyn, dit jaar voelt het podiumbeest Alex Klaasen (Eindelijk alleen, Toon, Gooische vrouwen) de roep om twee maanden voor kerst en daarna maar liefst tot 1 februari met de ballen door het land te trekken.

Als je gezegend bent met zoveel talent als Klaasen en in staat bent in de huid van welk sneu individu ook te kruipen, kun je je geen buil vallen aan een ‘kerstshow’. Klaasen en consorten serveren clichés als zingende sneeuwpoppen, rendieren en gebraden kalkoenen, een candlelight-gedicht, een zielige junk in de kou en drie eenzame vriendinnen nog eens moddervet uit. Stemmetjes, typetjes, verkleedpartijen, bekende liedjes met verknipte teksten, laat dat maar aan Alex Klaasen over. Daarin excelleert hij al jaren. Hij kan als geen ander de lach uit de zaal trekken en tegelijk mededogen oproepen voor een treurig geval van medemens.

In Spuitsneeuw, een kerstrevue met ballen komen de makers niet verder dan wat dollen met de kerstgedachte en het harmonie-ideaal. Het kadertje waarbinnen dat gebeurt is een 2013-versie van Andersens sprookje Het meisje met de zwavelstokjes. In Spuitsneeuw is het Stacey, een zielige, eenzame junk, die in de bittere kou aanstekers probeert te verkopen die ze heeft gejat bij een tankstation.

Dat verhaallijntje wisselt Klaasen af met de kerstviering van drie vriendinnen of, zoals we anno 2013 zeggen: drie echte (kerst)mutsen, met Klaasen als de opdringerige gezelligheidsterroriste. Een aantal losse sketches zoals die van de drankverslaafde rendieren in therapie en de bloedgeile beffende bejaarden in een verzorgingshuis zijn nog het leukst.

Amusant. Meer niet. Het zal wel aan je zijn besteed als je, zoals die ene premièrebezoeker in Delft, al in november met een kerstmuts in de zaal gaat zitten. Ach, de oorspronkelijke betekenis en de diepgang van kerst zijn allang onder een pak nepsneeuw verdwenen en alle andere kerstgedachten kun je al in je hoofd opwekken door er een rood-witte puntmuts op te zetten. Als je tijdens Spuitsneeuw het gevoel krijgt dat het kutfeest er weer aan komt, brengt de voorstelling je op een praktische gedachte: boek snel nog een reisje Malta. Of, als je de voorstelling per se nog in januari wilt zien, boek alvast voor kerst 2014.

Foto: Ben van Duin