Frida Kahlo is het uithangbord van Mexico. Haar wereldberoemde gezicht staat op alles afgebeeld en iedereen weet wie zij is. Maar dat zij ook een zus had, Christina, die inmiddels is verschrompeld en gekrompen en in de vergetelheid geraakt naast de grote Frida, dat weet bijna niemand.
Christina kon niet alleen heel mooi tekenen, maar zorgde ook haar hele leven liefdevol voor de zieken. Als een klein, wit fladderend engeltje duikt ze op in deze voorstelling, en in het hoofd van Frederik de Waal. Frederik, gespeeld door poppenmaker en acteur Serveas Nelissen, is een oude dirigent en Mexicokenner die samen met zijn orkest een concert voorbereidt. Nog één keer zullen ze op tournee gaan naar Mexico.
Frederik scharrelt verward over het toneel met een plastic tasje van de Deen en probeert zijn orkest naar grote hoogte te dirigeren. Hij staat bevlogen op de bok en slaat de maat. Dan eens met een baton die wel van rubber lijkt, dan met een afwasborstel. Hoort en ziet Frederik de dingen wel zoals ze zijn? Of hoort en ziet hij juist allemaal dingen die er niet zijn? Mannen in witten jassen, die de gordijntjes rond zijn bed open en dicht doen, Christina die rond zijn hoofd fladdert. Koortsige dromen vol Mexicaanse muziek en geschilderde animaties lijken steeds meer bezit van hem te nemen.
Deze nieuwe familievoorstelling van SeaSession en Servaes Nelissen bevat heel veel moois. Allereerst natuurlijk dat geweldige orkest van 9 muzikanten dat zich op de Mexicaanse muziek heeft gestort. In een halve cirkel zitten ze in kleurige kleding op het podium. Ze bespelen maar liefst twintig instrumenten. Op het podium staat ook een geheimzinnige pianola die niet alleen uit zichzelf speelt maar ook wordt bespeeld door Pauline Post, die samen met Pepe Garcia de arrangementen voor deze voorstelling maakte. Deze Garcia is behalve slagwerker ook een innemende zanger met een fijne, warme stem. ‘Ga nou spelen’ denk je als toeschouwer na een best lange introductie van bijna tien minuten waarin het orkest zit te wachten in een zonnig lichtje tot ze eindelijk los mogen.
Er ook veel moois te zien. De animatiefilmpjes van Sjeng Schupp zijn warm, kleurrijk, spannend en prachtig. Een tip van Frida Kahlo: stop je pijn in je tekeningen, schilder jezelf in nare situaties, dan leg je de pijn buiten jezelf. Steeds wanneer de verwarde Frederik gaat slapen en de mannen in de witte jassen de gordijnen rond zijn bed dichtdoen verschijnen zijn koortsige dromen als kleurige projecties op de witte gordijnen en lakens van zijn kleine kamertje.
Er duiken poppen en vreemde wezens op in zijn dromen. Een levensgrote cactus, een stier, acteur Nick Bos kruipt met zijn lange, bewegelijke lijf in verschillende rollen en pakken. En daartussendoor zweeft dat kleine, witte engeltje Christina, een lief popje dat Frederik niet alleen instopt wanneer hij moet gaan slapen maar ook een mooi portret van hem schildert.
De kunst is om clichés te vermijden en de muziek zijn werk te laten doen, zegt Frederik ergens in de voorstelling. Want zo’n getheatraliseerd verhaal is leuk en aardig, maar ook doodvermoeiend. Deze voorstelling voelt, zeker in het begin, soms wat traag. Omdat de verschillende elementen niet altijd even soepel in elkaar overlopen en op elkaar aansluiten. Het is ook al vrij snel duidelijk welke kant het verhaal op gaat.
De aanloop is hier en daar wat lang en soms een herhaling van zetten, maar het eind ontroert. Na vele koortsdromen en avonturen wordt Frederik, tot rust gekomen, omringd door zijn orkest. Ze wurmen zich één voor één door het witte gordijn, scharen zich rond zijn bed en spelen voor hem. Fredrik gaat kalm en gelukkig, met Mexicaanse muziek in zijn oren, de ondergaande zon tegemoet. Een warme, kleurrijke voorstelling, deze ‘muzikale Mexicoshow’. Alles, muziek, poppen, animaties is met evenveel liefde gemaakt. Dat is uiteindelijk het gevoel waarmee je naar buiten gaat.
Foto: Ada Nieuwendijk
