Wolfgang, het Wonderjong (8+)

We hebben even moeten wachten, maar Pieter Kramer en Don Duyns zijn weer terug met een nieuwe familievoorstelling. Wolfgang, het Wonderjong zou al veel eerder in première zijn gegaan, maar door de coronapandemie en het vertrek van Kramer bij Theater Rotterdam kwam er een noodgedwongen pauze in een theatertraditie die al zo’n 15 jaar succesvol is. Gelukkig heeft de familiemusical bij Theater Oostpool en de Theateralliantie een nieuw onderkomen gevonden en staat het tijdens de feestdagen als vanouds weer in Rotterdam.

De verwachtingen zijn dus hooggespannen voor deze remix van het levensverhaal van Wolfgang Amadeus Mozart. Een slimme ingreep die Duyns in het verhaal heeft gemaakt is dat het niet zozeer gaat over de spanning tussen natuurtalent Mozart (Bart Rijnink) en de minder begaafde Antonio Salieri (Jan-Paul Buijs), maar veel meer over de pushende ouders, onnavolgbare keizers en opdringerige managers die de twee tegen elkaar uitspelen.

Mozart is een wonderkind dat door zijn vader meegesleept wordt naar The Voice of Austria, moet paraderen langs allerlei koninklijke paleizen en als puber met zijn vriend ‘Tony’ Salieri gaat studeren aan het hof van keizer Jozef. Salieri speelt overal de tweede viool, maar is lang niet zo gemeen en afgunstig als de versie uit Peter Shaffers Amadeus (1979). De echte boosdoener is Mama Salieri (lekker uitvergroot vilein gespeeld door Lukas Smolders), die er alles aan doet om haar zoon de favoriet van de keizer te maken.

Zo steekt Wolfgang, het Wonderjong flink de draak met de excessen van de entertainment-industrie anno 2022: van The Voice Kids tot aan de uitputtende wereldtournees waar de Mozarts van vandaag zich aan moeten wagen tot aan de pers die ze nog eens flink onder de loep neemt – hier in de vorm van een oud-Oostenrijkse variant van een welbekende Nederlandse talkshow.

De leukste momenten in de voorstellingen zijn vaak de scènes waarin de muziekwereld van toen gemixt worden met die van nu. Met name de concertreeks van de volwassen Mozart is een goede vondst: Rijnink haalt als een moderne popster allerlei capriolen uit om zijn publiek maar tevreden te houden, terwijl we een elektronische remix van Mozarts muziek horen. Het achterdoek suggereert een 18e eeuwse concertzaal, maar het had zich net zo goed in de Ziggo Dome kunnen afspelen. De uitgeputte Mozart die zijn manager Heinrich Klei (Sidar Toksöz) te kennen geeft dat het hem te veel wordt, doet denken aan de gesprekken die tegenwoordig steeds meer gevoerd worden over de uitbuiting van recentere tieneridolen als Britney Spears.

De tweede akte zit vol met van die inventieve scènes. Naast de concertscène werken de als opera gespeelde laatste scènes goed. Omdat het een opera is en ons verteld wordt dat er in opera nou eenmaal mensen sterven, kan het wat gevaarlijker en bloederiger worden in deze familiemusical.

Toch duurt het in de eerste akte een tijdje voordat Wolfgang, het Wonderjong echt op stoom komt. De muziek van Mozart en de nieuwe liedteksten van Theo Nijland lenen zich minder goed voor de dubbele lading die we kennen uit eerdere familievoorstellingen van Kramer en Duyns. Bij een bewerking van Bohemian Rhapsody of van de nummers van West Side Story zit de grap vaak in het verschil tussen de oorspronkelijke liedteksten en de nieuwe teksten die je voor het eerst hoort. Met dit materiaal is dat een stuk lastiger, waardoor de liedjes minder energie en humor aan de voorstelling geven. Ook komen de ‘vertellersrollen’, de muzes Bernarda de Boer en Rita Engelhaar (Dick van den Toorn en Ruth Sahertian), wat weinig aan bod in de eerste helft, waardoor de typerende openheid van de familievoorstelling ontbreekt.

De voorstelling komt echt goed op gang met de komst van keizer Jozef de Tweede, waarmee Alex Hendrickx de show steelt. Hij speelt een onberekenbaar, groot kind dat in een driehoeksverhouding terecht komt met Mozart en Salieri, die beiden zijn favoriet willen worden. Ondertussen gaat hij nietsvermoedend mee in de snode plannetjes die de Salieri’s hebben bedacht. Hendrickx weet de rol geheel eigen te maken en elke grap te laten landen. Dat is een van de leuke dingen van deze familiemusicals: naast de vaste krachten zijn er altijd wel een paar acteurs die je nog niet eerder in een komische rol hebt gezien en die je positief verrassen. 

Foto: Sanne Peper