Als danser Ali Zanad op de grond gaat liggen, komen zijn drie medespelers bovenop hem liggen. De gestapelde lichamen maken het glashelder dat je niet ontkomt aan groepsdruk. In Matties vertellen vier personages in snelle dans en rake tekst over hun jeugd en sluiten met horten en stoten vriendschap. Voorjaar 2021 speelde de dansvoorstelling als dicht op de huid gefilmde livestream, maar in het theater krijgt de totaalchoreografie vleugels.

‘Ik ben Ali en ik kom uit Irak’, vertelt de lange jongen die elastisch over het podium beweegt. Marko, kleiner met een wollen muts, komt uit Bosnië Herzegovina en is met zijn snelle moves goed aan hem gewaagd. Isabelle uit Nieuw-Zeeland brengt poëzie in haar dans en de tengere Alicia uit Duitsland is de onbetwiste kampioen in de battles. De vier personages bewegen rond een klimrek in de vorm van een brug die dwars over het podium loopt. De setting doet denken aan een schoolplein, waar ze tussen vrienden en vijanden hun plek bevechten en gedurende de voorstelling steeds dichter bij elkaar komen.

De verhalen die Ali Zanad, Marko Šakić, Isabelle Nelson en Anais Fuentes Sifuentes vertellen zijn autobiografisch en komen recht uit het hart, even ongefilterd als ongecompliceerd. Daarmee hebben ze de zaal stampvol middelbare scholieren in Theater De Krakeling al aan het begin van de voorstelling te pakken. Van begin tot eind blijven de jongeren geboeid, niet alleen bij technische hoogstandjes zoals een eindeloze headspin maar ook bij de kwetsbare scènes waarin de dansers hun emoties laten zien.

Je thuisland verlaten, opgroeien in een andere cultuur en je hoofd boven water houden op het schoolplein. Matties laat het publiek voelen hoe het is om je plek te bevechten tussen de vrienden en vijanden om je heen. Je móét meedoen, anders lig je er uit. De dansers zijn technisch bijzonder sterk en staan als persoonlijkheden op het toneel. De choreografie van Wies Bloemen komt voort uit alles wat zich zoal afspeelt tussen twee jongens en twee meiden op een schoolplein. Elkaar uitdagen, aantrekken en afstoten, pesten en troosten, jezelf verbergen of juist blootgeven.

De relaties krijgen een dynamische vertaling naar dans en spel. Het spel is direct en oprecht en de dans is expressief, maar ook sterk gestileerd en vol technische hoogstandjes. Moderne dans, streetdance en acrobatiek vloeien in elkaar over en vormen één bewegingstaal. Net als de muziekfragmenten in de soundcape die harde beats combineert met gevoelige songs als Niet bang zijn van S10 en Wende.

De bekende stijl van Bloemen, een mix van dans en persoonlijke spelscènes, komt op een steeds hoger niveau te staan. Bloemen weet in Matties de emoties bloot te leggen die de dansers in beweging zetten, en dat voelt ook het publiek. De dans geeft een inkijkje in het innerlijk van de dansers en raakt ook het publiek recht in het hart. Aan het slot springen alle scholieren dan ook spontaan uit de stoelen voor een staande ovatie.

Foto: Sjoerd Derine en Menno van der Meulen