Drie verhuizers, tevens broers, zijn ingehuurd om het huis van een overleden muzikant uit te ruimen. Wat ze niet weten, is dat de muzikant nog steeds als een soort klopgeest in het huis zit. De perfecte setting voor een uur aan struikel- en vechtslapstick voor alle leeftijden.

FRAGILE vindt plaats in intieme setting. Een nieuwe stap voor Vis à Vis, mogelijk gemaakt door slimme recycling van de stalen constructie uit de floriadevoorstelling SCHOONSCHIP. Door de toevoeging van tentzeilen en een opvallend puntig dak, doet die nu dienst als een nieuwe, kleine theatertent op het terrein van Vis à Vis: de Octopus. Een dubbel debuut, bovendien: Gerold Guthman, een bekend gezicht uit de producties van Vis à Vis, levert met FRAGILE zijn eerste regie.

Op een smalle reep tussen twee tribunes krijgen drie onhandige, opgefokte verhuizers net genoeg ruimte om in korte tijd een volledige inboedel in te pakken. De oudste broer (Jurriën Remkes) probeert met een fluitje zijn twee jongere broers (Erwin Dörr en Freek Nieuwdorp) in het gareel te houden. Ondertussen voert hun vader via de telefoon de druk op om de goede ‘schadevrije’ naam van hun familiebedrijf hoog te houden.

De drie broers springen niet al te zachtzinnig om met de spullen – en zelfs de as – van de overledene (muzikant Stijn Hoes). Geen wonder, dus, dat deze zich ontpopt tot klopgeest, die de broers tegen elkaar opzet. Binnen de kortste keren liggen ze met elkaar overhoop, wat spectaculaire vechtchoreografieën en stunts oplevert. Remkes speelt aanstekelijk met oplopende paniek, terwijl hij zijn dommige broers achter de vodden zit, terwijl ze naar de nok van de tent vluchten en boven onze hoofden achter elkaar aanjagen.

In zijn regiedebuut speelt Gerold Guthman behendig met het weinig ceremonieuze van verhuizers tegenover de serieuze plechtigheid van de dood; het zorgt voor die lachopwekkende plaatsvervangende schaamte in je onderbuik als de urn van de overledene als een hete aardappel van broer naar broer wordt doorgegeven. Maar ook biedt de aanwezigheid van de overledene een piepklein beetje ruimte voor reflectie op de vluchtigheid van het bestaan en wat er na je dood van je overblijft.

Met name als plots – als het gehannes met de urn dan toch tot een spectaculair einde komt – de pauzeknop wordt ingedrukt. De mannen bevriezen, het licht verandert naar spookachtig blauw, en de kluchtigheid maakt plaats voor een vervreemdende scène: drie witte konijnen voeren stokkerig alledaagse handelingen uit in het huis, begeleid door Hoes, die zingt over de fragiliteit van het leven.

Een prettige afwisseling van het onrustige, ietwat ongeduldige, gestuntel en de rechttoe rechtaan verhaallijn, waardoor je toch nog eventjes blijft nadenken over de voorstelling. FRAGILE is een fijn begin voor de compacte Octopus.

Foto: Marinus Vroom