De voorstelling Jongen van glas laat zich het best genieten alsof je bladert door een stripblad. Poppenspeelsters Sanne van Dijk en Willeke de Boer laten de scènes even abrupt beginnen als eindigen, alsof je een bladzijde omslaat en plots in een volgend verhaal terecht komt.

Ondertussen proberen ze wel degelijk een verhaal te vertellen. Dat gaat over een overbezorgde moeder en haar zoon Simon. Of Siem, zoals hij zelf liever genoemd wil worden. Ooit was er ook een vader, maar die is omgekomen door een blikseminslag. Een tragische gebeurtenis in beider levens, zou je denken, maar die wrede dood wordt net zo luchtig behandeld als andere gebeurtenissen in het stuk. Zoals het aanrijden van een eend, het bezoek aan de dokter of de jacht op een vlieg.

Zo onsamenhangend als dit klinkt, zo is het ook. En met het vorderen van de voorstelling lijkt ook het jonge publiek er geen touw meer aan vast te kunnen knopen. Bij de eerste scènes wordt er nog hardop geschaterd, als Siem het heeft over de ’kledderslijm’ van een iets te natte zoen en er woordgrapjes worden gemaakt over een ‘duck’ die kaduuk is. Maar daarna gebeurt er feitelijk een hele poos niets meer dan schetsen hoe moeder zich zorgen maakt over haar zoon. Een niesje? Hup, naar de dokter. Nog een niesje? Hondenallergie! Waarom moeder plots zo overbezorgd is blijft in het ongewisse. De jongen ziet er gezond uit. Hond Sammie was er toch al die tijd al. Wat is er ineens veranderd?

Ondertussen wordt er nog wel een ontroerend lied gezongen en op een fraaie manier een droom verbeeld, maar het verhaal lijkt tot stilstand gekomen. Daar komt ook weinig magie van het poppenspel voor in de plaats. Daarvoor is het spel van met name Sanne van Dijk veel te energiek en opvallend.

Met zo’n levenslustige jongen blijf je je ook de hele voorstelling lang afvragen waar toch in vredesnaam de titel naar verwijst. Het antwoord daarop komt helemaal aan het eind, als Siem als daad van protest tegen zijn hyperbezorgde moeder, die hem huisarrest heeft opgelegd, weigert nog te bewegen. ‘Ik ben een vaas. Ik ben van glas’.

In een toelichting op hun site schrijven Jansen & De Boer dat Jongen van glas een voorstelling is ‘over vrij zijn en veilig blijven. Over je dromen volgen en voorzichtig zijn. Over uit liefde, liefdeloze dingen doen.’ Met een beetje goede wil haal je die thema’s er wel uit, dat is waar.

Foto: Joep van Aert