Kijk maar, je ziet niet wat je ziet. Dit adagium, zeer vrij naar Martinus Nijhoff, zou het credo kunnen zijn van het Franse gezelschap Compagnie 32 Novembre. In hun voorstelling A Vue. Magie Performative is het publiek getuige van een serie alle verbeelding tartende acts.

In alle rust wordt telkens een nieuwe scène opgebouwd, alsof we te gast zijn in een werkplaats. Tot dat ene moment waarop de bouwploeg een ingreep pleegt en er, pal voor je ogen, een wonder plaatsgrijpt. Ineens zweven er drie mensen door de ruimte of is een ingepakte vrouw plots verdwenen en danst er een gigantische prop papier door de lucht.

Aan een gelikte show doen de Fransen niet. Verwacht geen Hans Klok met wapperende manen en een Pamela Anderson aan zijn zijde. Bij aanvang van de voorstelling kijken we naar een podium waarop in het midden van een uit pallets opgetrokken vloer een stapel ongeordende zooi ligt. Een geluidsman ter rechterzijde is in de weer met zendmicrofoons en een laptop. Geluiden van een bouwplaats klinken.

Nadat de vijf leden van de groep ogenschijnlijk zonder enig systeem de amorfe berg met bouwmateriaal (stukken hout, plastic buizen, gereedschap) in hoopjes naast de vloer hebben gelegd, wordt vervolgens op diezelfde vloer telkens met behulp van dat materiaal een scène gebouwd.

Juist het bewust niet-spectaculaire van die handelingen in combinatie met de kalmte en de zorgvuldigheid, zorgt ervoor dat de spanning tot in het ultieme wordt opgebouwd. De live opgenomen en vervolgens gemanipuleerde geluiden spelen een grote rol bij het werken naar een onverwachte climax. De ene keer dreigend, daarna juist bijna lieflijk.

Omdat de verrassing een wezenlijk element is van de manier waarop de Fransen hun voorstelling hebben opgebouwd is het niet comme il faut om hier al te veel te zeggen over de volstrekt onverwachte gebeurtenissen die zich voor onze ogen afspelen. Laat ik me beperken tot te zeggen dat het onbegrijpelijk is hoe vijf personen van het ene op het andere moment verwisseld blijken te zijn, dat het angstaanjagend is als iemand zich in een plastic zak laat dichtsealen of dat natuurkundige wetten bij tijd en wijle niet lijken te bestaan.

C’est formidable!

Foto: Blandine Soulage