De aftrap was vier jaar geleden in de noordelijke wijken Selwerd en Paddepoel en bleek zo’n doorslaand succes dat De Wijk De Wereld sindsdien niet meer weg te denken is uit de stad Groningen. Het uitgangspunt is al die jaren onveranderd gebleven: met theatermakers telkens een andere wijk intrekken, contacten leggen, praten, koffie drinken en dan samen een voorstelling maken. Mensen die het nooit achter zichzelf gezocht hebben, ontpoppen zich plots tot dichters, dansers of muzikanten. En als kers op de taart is er dan een uitverkochte stadsschouwburg.
Vrijdagavond was die schouwburg het domein van bewoners van de Oosterparkwijk, bij voetballiefhebbers vooral bekend van het voormalige stadion van FC Groningen. De wijkartiesten speelden een thuiswedstrijd; de hele zaal was tot de nok toe gevuld met buurtgenoten. En wat doe je dan om de zaak direct naar een kookpunt te brengen? Juist, dan laat je, voorafgegaan door een stevige drumsolo, het officieuze volkslied ‘Eusterpaak’ rappen terwijl in de gangpaden het tijdens de voorbereidingen ontstane De Wijk De Wereldkoor het refrein meebrult. Succes gegarandeerd.
Direct daarna volgt er een optreden door een spoken word artiest die, begeleid door een human beatbox, in een overtuigende voordracht ‘wil weten waar haar wortels wonen’. De poëzie is sowieso goed vertegenwoordigd op deze avond, zowel in tekst als in beeld. Na het stormachtige begin moeten we wachten op de gabberhousefinale van choreograaf Mohamed Yusuf Boss tot iedereen weer uit zijn dak gaat. Tot die tijd worden we getrakteerd op heel veel moois. De filmgroep van Helmie Stil (regisseur en oprichter van het Nederlandse Poëziefilm Festival) maakte intieme portretten van een aantal vrouwen uit het opvanghuis, waarbij subtiel wordt ingezoomd op details. De vrouwen benadrukken allemaal hoeveel baat ze gehad hebben bij hun verblijf in het huis. De film wordt voorafgegaan door prachtige onderwaterbeelden.
Theatermaker Peerke Malschaert liet een van de deelnemers aan het Taalhuis, een instelling die mensen helpt die op wat voor manier dan ook moeite hebben met het Nederlands, een taaloefening doen met de hele zaal. Nadat hij had gezegd dat hij ‘de woorden waarin ik ben geboren’ heeft moeten achterlaten, liet hij onder andere een koor luidkeels een harde G ‘zingen’ – altijd een rare klank voor buitenlanders.
De gevluchte Oekraïense operazangeres Elina Mykheieva zong aangrijpend mooi de aria ‘Dido’s Lament’ van Henry Purcell waarna regisseur Lies van der Wiel met een hele groep Oosterparkers woordloos liet zien hoe het leven in zo’n wijk eruitziet. Jachtig en gehaast vaak, zo veel is wel duidelijk. In een prachtige scène in slow motion roept ze ook nog even de tijden van het voetbal in herinnering. Dat het er bij de wedstrijden onder het publiek vaak bepaald niet zachtzinnig aan toe ging, wordt verbeeld met rake klappen en vuisten vol in het gezicht. In slow motion ziet dat er gelukkig tamelijk onschuldig uit.
De Wijk De Wereld, 16 t/m 18 juni, Stadsschouwburg Groningen. Foto: Reyer Boxem
