Verdovende middelen, tantrische orgies, open relaties en driehoeksverhoudingen; Daphne Gakes viert de vrijheid. Met haar vrome moeder als lichtend tegenvoorbeeld houdt ze in Ik, Daphne Gakes de huidige keuzestressgeneratie een spiegel voor. Is dat voortuintje met hortensia en kabouterbeeldjes nu een afschrikwekkend eindpunt, of gewoon de volgende levensfase?

Daphne Gakes groeide op in de Biblebelt, waar ze omringd werd door godvrezende familieleden. Maar op haar dertiende veranderden haar dagboeken plotseling van toon. Schreef ze de ene dag nog aan haar toekomstige zelf dingen als ‘hoe ongelukkig je ook bent in je werk, dank God en wordt nooit een hoer!’, fantaseerde ze een dag later over wie ze haar bloem zou laten plukken. De oorzaak: Ik, Jan Cremer lag eindelijk in de plaatselijke bibliotheek.

Toen de spraakmakende schelmenroman uitkwam in de jaren zestig deed de ruige en ongecensureerde stijl van Jan Cremer flink wat stof opwaaien. Voor de jonge Daphne Gakes schept de roman een romantisch ideaal van vrijheid. Aan de hand van allerlei ondeugende ervaringen deelt ze hoe ze die vrijheid in haar leven aanbracht: schaamteloos, genietend en intiem.

In een opvallend decor, dat door een witte loopbaan en klaarhangende glitteroutfits het midden houdt tussen een walk-in-closet en een catwalk, deelt de stoere blondine fragmenten uit haar eigen dagboeken en die van haar moeder. Zowel smeuïg als statisch, dat voorlezen, maar de dagboeken bieden een ideale uitnodiging voor openhartige uitwisselingen met de zaal.

Voor die gesprekjes lijkt de brutale Gakes geboren; op haar spannende vragen (‘Wie heeft er weleens gejat?’ of ‘Wie kijkt er porno?’) peutert ze eerlijke antwoorden los door gretig en verlekkerd door te vragen. Goed voorbereide interacties, die je even laten voelen hoe het is om je autobiografisch bloot te geven, en die ze ongeforceerd terugleidt naar haar verhaal.

Dat verhaal zit in regie van Timothy de Gilde goed in elkaar gevlochten en weet tot het eind te boeien. Maar het is erg compact en blijft door de vele ervaringen, relaties en lijntjes een beetje aan de oppervlakte. De wisselwerking tussen moeder en dochter smaakt bijvoorbeeld naar meer, terwijl de extra aandacht voor de impact van achtergelaten worden door haar losgeslagen soortgenoten een wat voorspelbare conclusie oplevert.

Bij Ik, Daphne Gakes kan het publiek lekker ondeugend genieten en gruwelen van de ervaringen van Gakes, maar zich nooit volledig verschuilen. Zo zorgt de innemende performer voor een prikkelende avond uit.