In verschillende cafésettingen in de binnenstad van Utrecht vindt de komende zaterdagen het Café Theater Festival plaats, met korte voorstellingen in diverse uitvoerende kunstgenres, zoals muziektheater en circus. Het festival trapte gisteren in Utrecht af met meeslepende en verrassende voorstellingen.

In een mum van tijd word je in de korte voorstelling Lost & Found meegenomen in de wereld van toverdrankjes die jouw lot kunnen veranderen. Het is de vrouw met de naam Kloto – wat een grappige zinspeling is, want het geeft stof tot nadenken of deze vrouw jouw ‘lot verkloot’ – die het brouwsel voorbereidt, terwijl wij onder magische bezwering worden gebracht door de intens gezongen liedjes van het Arnhemse Muziektheatercollectief RAM.

Er vinden lachsalvo’s plaats door de commentaren van groepjes oudere heren, die de stamgasten lijken te zijn van Café Weerdzicht. Op de vraag of we berouw hebben van dingen in ons leven steekt één van de mannen enthousiast zijn arm op en spreekt hardop uit hoeveel spijt hij heeft. Het is leuk om te zien dat mensen die doorgaans allicht geen theater bezoeken er op deze manier mee in aanraking komen. Ondanks de interrupties houden de performers de koers van hun voorstelling stevig vast.

Een aantal toeschouwers krijgt een glaasje aangeboden met daarin een onbekend drankje met een chemisch kleurtje. We lijken zó in vervoering te zijn gebracht dat niemand vraagt wat er precies in die drankjes zit. De performers gaan steeds hartstochtelijker zingen en één van hen voegt percussie toe door ritmisch op het tapblad van de bar te slaan. Mensen worden aangespoord het levensveranderende drankje te nuttigen als zij hun lot willen wijzigen. De voorstelling is plotseling afgelopen, wat naar meer doet smaken. Lost & Found is een fantastische theatrale aanrader. Het is mystiek, mysterieus, geestig, en alles in de juiste doses. Het zit goed in elkaar en is muzikaal interessant. RAM is een theatrale verrassing dat met veel spelplezier tevens een existentieel levensthema naar voren brengt. Duidelijk een actueel overkoepelend levensthema voor velen. Van het spenderen van deze vijftien minuten van je leven krijg je zeker geen spijt.

In het restaurant van het BUNK Hotel zet een lange, roodharige, gespierde man een circa vier meter hoge paal neer waarop een stoel is bevestigd. Hij is op zoek naar ‘the thing,’ het ding. De tweede man, deze bruinharig en een stuk kleiner en dunner, klimt in de paal en gaat op de hoge stoel zitten, terwijl de paal balanceert op de schouder van circusartiest Charlie Hession. In de circustheatervoorstelling What We Make It voeren Cal Courtney en Hession’s personages een filosofisch gesprek – met wat lijkt een knipoog naar het toneelstuk Wachten op Godot. We weten niet precies waar ze op wachten, maar het is ‘het ding’ dat nooit komt. We zien met regelmaat Courtney in en uit de paal klimmen terwijl de dialoog voortduurt over de zon, de maan en de sterren in het heelal en… ‘het ding’.

Het grappigste was de voorstelling toen een performer over een fles alcohol en een glas op een dienblad zei dat het lijkt dat ze een cadeau hebben gekregen, waarop de ander zegt: ‘Oh het is een kat, slaapt ie?’ Het was zó absurd en in contrast met de realiteit dat het een lach veroorzaakte.

Aangezien de voorstelling als circusvoorstelling is gepromoot ligt er de verwachting meer technische circuskunsten te zien dan het op- en afzetten van de ‘stoelpaal’ op de schouder. Het is niet duidelijk op welk genre we moeten focussen. Is het de dialoog? Of is het circus? Aan de acteerkwaliteiten en timing mag nog worden gesleuteld, en er zit toch net wat te weinig circus in om de aandacht vast te houden.

Een andere circusact, Unnecessary Violence van circusduo Cie. Hëin?, vindt plaats in de ontmoetingsruimte van het StayOkay Hostel. Een vrouw met een grijs jurkje, drie witte kegels en warrig haar balanceert een kegel op haar arm. Ze valt tegen een ‘toeschouwer’ aan. Hij morst zijn kop thee over zijn trui. Het is al snel duidelijk dat hij erbij hoort wanneer hij zijn kleren uittrekt. Daaronder draagt hij een blauwe jurk. De motivering voor de kostuums is onhelder. Eveneens het plot.

Twee volwassenen onderzoeken het kinderlijke in zich, wat iets aandoenlijks heeft. Vele toeschouwers lijken hier wel in mee te kunnen gaan. Ze spelen en jongleren. Ze maken ruzie en slaan elkaar met de kegels op slapstickachtige wijze, dat helaas niet helemaal uit de was komt. Er komen bokshandschoenen aan te pas, wat het geheel wat meer humor geeft. De timing van de interacties en scènes verbetert gedurende het optreden. Ook al is het niet een heel sterke performance, er is wel potentie voor het maken van een geestige en lichte jeugdvoorstelling.

Foto What We Make It: Maarten de Leeuw

Lees ook het andere verslag van de openingsdag van het Café Theater Festival in Utrecht.