In de interactieve game Vibes van de Nederlands-Spaanse choreograaf Jesús de Vega is het publiek aan zet. Geleid door stem, geluid en muziek mag het een aantal obstakels overwinnen, vooral door zelf te bewegen. Hoe individueel die tocht ook lijkt, de compositie die ontstaat schept ook een collectieve ervaring.
Bij aanvang krijgen we een band met een telefoon aan onze arm en oortjes. Choreograaf Jesús de Vega leidt zijn project in, omdat het de eerste keer is waarschijnlijk met meer woorden dan nodig. De première van Vibes is een bijzondere beleving met een groep scholieren; lichtjes opgewonden, bereidwillig. Tussen de leerlingen bewegen de leraren, wat ongemakkelijker dan hun pupillen. Daarnaast neemt ook een handjevol ICK-dansers deel. Voor hen is het bewegen een alledaagse aangelegenheid, maar wie goed observeert ziet dat sommige leerlingen daar niet aan onder doen en zich volledig overgeven.
We bevinden ons in een ruimte die donker en mistig is, voortdurend verspringen de rode lichten, een effect dat desoriënterend werkt. Na een klein half uur breekt de ruimte open, met meer blauw getinte spotlights. We volgen de stem van componist Michelle Samba (medemaker), die instructies geeft en ons dankzij veel herhaling langzaam laat wennen aan de situatie. We bewegen onze lichamen naar links, naar rechts en draaien het 180 graden rond – noem het ‘een pirouette’. De exercitie doet me denken aan de viewpoint-methode, een ruimtelijk bewegingsoefening die sommige theateropleidingen gebruiken als basis van hun groepslessen.
Maar de stem spoort aan tot meer variatie en de beweging wordt geleidelijk complexer. Armen deinen als golven, later ook het hoofd en bekken. Nieuwe obstakels sporen aan tot weer hele andere, meer hoekige, bewegingen vanuit de ellebogen. Zo ontstaat een zelf gecreëerd vocabulaire. Wie zich aan de work-out kan overgeven, vergeet dat er instructies zijn. Als ik even uit mijn eigen bubbel stap, zie ik andere deelnemers vergelijkbare bewegingen maken, vaak in een net iets andere timing. Ik ben onderdeel van een compositie, maar zelf ook componist. Het is een bijzonder organische ervaring.
Jesús de Vega deed onderzoek naar de beweging, die de telefoon van zichzelf oppikt via satellieten. Hij verwerkte dat gegeven in een interactieve score. Op zoek naar nieuwe performatieve vormen ontwikkelde hij dit project tijdens de lange isolatie van de lockdown. Kriskras schieten lichamen door de ruimte, wonderlijk genoeg leidt het nooit tot botsingen of complicaties. Hoe individueel de oefening ook lijkt, toch is het alsof we samen bewegen – als een lichaam in de ruimte. Een louterende ervaring.
Foto: ICK Dans Amsterdam
