Een oude dame strompelt langzaam, leunend op haar stok, naar haar wipstoel. Haar laatste dagen zijn aangebroken en ze weet dat ze niet lang meer zal leven. Maar voordat ze de aarde voorgoed zal verlaten, wil zij eerst aan haar kleinzoon haar levensverhaal vertellen. (meer…)
Ruzie: altijd feest. Althans, als je doelt op de onschuldige kinderlijke ruzietjes waar Bonje mee opent: plagerijtjes, kussengevechten, geintjes. Wirwar Producties dient het op met een flinke scheut slapstick en lardeert dat ruimhartig met grote ogen vol onschuld of ongeloof richting de zaal, die daar vanaf het begin al behoorlijk op aangaat. Hilariteit alom dus, in deze fysieke circusvoorstelling voor vijfplussers.
Maar gaandeweg blijkt dat ruzie lang niet altijd zo onschuldig is. Regisseur Laura van Hal hint in de vrolijke opening al een aantal keer naar een dramatische onderlaag, en die ontvouwt zich helemaal op het moment dat de spelers in een van de kratten op een oud fotoalbum stuiten. Dan wordt ook de droeve aanleiding duidelijk waarom het drietal überhaupt spullen in kratten aan het verdelen was. De hilariteit maakt plaats voor ernst, als in de daaropvolgende sequentie de spelers steeds een ander perspectief op hun jeugd verbeelden. Want die was bepaald niet in ieders optiek even zorgeloos, blijkt.
Wat er precies gebeurd is met de vader, moeder en hun kinderen blijft in het midden – zoals herinneringen per definitie gekleurd zijn. Hadden ze een huwelijk vol gekibbel, was het toch een vooral zorgeloze tijd, was er eigenlijk een andere vrouw in het leven van de vader of was hij misschien alsnog een soort van superman? Van Hal gaat het serieuze drama hier niet uit de weg en dat is prijzenswaardig: het geeft de voorstelling een diepere laag en ze benadrukt dat verdriet en leed bij het leven horen, en dat ook daar weer zorgeloosheid op zal volgen. De drie performers – mimespeler Annet de Ruiter en acrobaten Clémentine Fleury en Pablo Courtès – zorgen er bovendien voor dat hun spel genoeg lichtheid behoudt voor het jonge publiek.
Qua dynamiek valt er nog wat te winnen, soms valt de voorstelling qua sfeer en inhoud iets te veel in herhaling, waardoor de spanning wegvalt. Maar bovenal toont Bonje dat iedereen in het leven geconfronteerd wordt met verschillende varianten van ruzie. Dat is niet altijd leuk en dat hoeft ook niet, maar als je je best doet, zal je elkaar altijd weer terugvinden.
Foto: Kamerich & Budwilowitz
Waarom moet er altijd een “groot drama” onder leuke kindervoorstellingen zitten? Zo achterhaald. Kinderen van vijf moet je tracteren op gezelligheid, (al dan niet intelligent) amusement. Het leven is al dramatisch en zwaar genoeg, ook voor deze groep. Dit is niet bedoeld als kritiek maar als een tip voor makers van jeugdtheater die denken dat ze niet wegkomen met “leuk” alleen. De tijden zijn veranderd. Het mag en het kan.