Mijn verwarming kan niet op tegen wat de oostenwind aan kou meebrengt. Voor het eerst in dertig jaar zet ik de verwarming op 25. Het mag niet baten, alle warmte verdwijnt naar de nok van het dak of gewoon er doorheen naar buiten. In mijn bed keek ik daarom het afgelopen weekend naar het tweede deel van de redux-online versie van de achtste Flamenco Biënnale Nederland, waarbij films, concerten, dansproducties, introducties en nagesprekken werden gestreamd. (meer…)
Waarom zou je voor je kleine kroost de speelgoed- of muziekwinkel leegkopen aan percussie-instrumenten, als je alles al in huis hebt? Of beter nog, alles letterlijk aan je lijf hebt, van top tot teen.
De 2+ ukken werden dit weekend in de grote benedenfoyer van het Amsterdamse Muziekgebouw al in Spaanse sferen gebracht aan de knutseltafel met kleurplaten, glitters en bloemen om mooie flamenco outfits te maken. En voor het betreden van de zaal kon de voorbereiding worden afgerond met wat rek-, strek-, buig- en dansoefeningen.
Op het podium staat een kubistisch decor van kartonnen buizen, rollen papier, een hoekig gebouwtje en een soort metalen schoorsteen, alsof Picasso zich er zelf mee bemoeid heeft. Het is de bedoeling dat de kinderen in de zaal fluisteren, een vaardigheid die maar een enkeling onder de knie blijkt te hebben. Jessica Achten, het meisje in het decor houdt aanvankelijk zelfs helemaal haar mond, maar weet zich omringd door allerlei geluidjes, van papiergeritsel tot een speeldoosriedeltje. En als de geluidjes in deze glimmende, mysterieuze wereld niet van buiten komen, dan kun je met je eigen lijf ritmisch een heel eind komen: vingerknippen, klappen, borstkloppen, stampen, met een stok op alles in de buurt tikken en bij jezelf een kniereflectie veroorzaken. Da’s geluid en beweging tegelijk, een heel goedkope en aangename manier om verveling te voorkomen.
Langzaam, via vele kleine omwegen ontdekt het meisje, en daarmee ook de tientallen kleintjes op de kussens, waar die geluiden en simpele attributen, zoals schoenen met een harde hak en zool, haar kunnen brengen: ze transformeert van een onderzoekend meisje naar een echte flamencodanseres, die ook nog geluk heeft dat er zwierige gitaarmuziek uit een kistje komt.
Speciaal voor de Flamenco Biënnale heeft regisseur Simone de Jong een flamencoversie van haar voorstelling Fluisterstad gemaakt, een muzikaal sprookje over het zoeken naar je gedroomde eindbestemming. Maar deze versie kan altijd en overal gespeeld worden en past perfect bij Jessica Achten, die haar eigen flamencogezelschap Encentros heeft met gitarist Tijn van der Sanden.
Een kleintje zal niet zo snel kunnen navertellen wat er nou precies is gebeurd in de voorstelling Flamenco Fluisterstad. Er zal geen en toen, en toen, en toen verhaal uit hun mond komen. Maar het spelen met geluid en uiteindelijk een gezamenlijke flamenco-dans levert een vrolijk uurtje op, waar je thuis mee verder kan, zeker als er een kleurrijk jurkje in de verkleedkist zit.
Foto: JAJ Molenaar