Witte vrouwen op leeftijd die zich een vakantie lang in Afrika of het Caribisch gebied door een mooie, jonge zwarte man laten verwennen. En dan weer terug naar de Vinexwoning in Nieuwegein. Die doorgaans tamelijk treurige verhalen kennen we wel, zoals in de film Paradies: Liebe van de Oostenrijkse regisseur Ulrich Seidl. Maar wat kan er gebeuren als het echt menens is tussen die smachtende westerse vrouw en die zelfbewuste man uit Jamaica of Ghana? Geluk en ellende komen voorbij in de flitsende voorstelling Kaap Liefde.

In het RTL5-programma Ontvoerd gaat misdaadverslaggever John van den Heuvel op zoek naar kinderen die naar het buitenland zijn ontvoerd. In dat programma is de Turkse, Braziliaanse, Indiase of Nigeriaanse ex van de bedroefde, geschrokken witte achterblijfster meestal de kwaaie peer, want dat is het leukst. Het programma wordt door RTL5 niet voor niets in de eerste plaats als amusement verkocht, en daarna als documentaire en reality. In Kaap Liefde wordt onderzocht of die brute ontvoerder misschien ook wel een punt heeft, of in ieder geval niet alleen maar een gewetenloze kinderdief is.

Astrid, gedecideerd gespeeld door Marian Mudder, is op een vakantie in Afrika, die haar burn-out moet oplossen, verliefd geworden op de jonge visser Kofi, zowel luchtig als emotioneel gespeeld door Romano Haynes. Deze heeft zich niet zoals veel jonge gasten opdringerig gedragen om even snel een witte buit binnen te halen. Astrid valt voor zijn trotse houding en beseft bij thuiskomst in Nederland dat ze echt verliefd is. Ze gaat daarom terug naar Afrika en als de liefde wederzijds blijkt te zijn, gaat het stel samen naar Nederland en krijgt daar een tweeling. Kofi komt niet echt aan het werk, hij vindt het na 52 sollicitatiebrieven wel genoeg. Hij verzorgt (met strikte regels) de kinderen, terwijl Astrid het geld binnen brengt. Zij wordt na jaren van huwelijksharmonie verliefd op een collega, die in haar ogen wel ambitieus is, en maant Kofi terug te gaan naar Afrika. Dat doet hij ook, maar neemt de twee kinderen stiekem mee. Een Nederlandse cameraploeg gaat met Astrid naar Afrika om de kinderen terug te halen.

De voorstelling is vormgegeven als de repetitie van een tv-programma waarin deze ontvoeringszaak in scène wordt gezet. Tussen de scènes door leveren de acteurs als zichzelf commentaar op het script. Daarin wordt een mooie diepere laag van het stuk blootgelegd. Zo knalt Haynes helemaal uit elkaar van woede als hij in het stuk op aanwijzingen van de regisseur en zijn witte tegenspeelster als stereotype verongelijkte zwarte man wordt neergezet. Hij voelt dat het project wordt gekoloniseerd en loopt de set af.

De regisseur van het programma (als een echte vlotte tv-regelaar gespeeld door Emile Rogissart) geeft het publiek in de zaal instructies, zoals dat bij tv programma’s gaat: op dit teken applaudisseren, op dit teken opstaan. De regisseur heeft het overzicht van het script en laat de spelers scènes spelen in willekeurige tijdsvolgorde. Dat is even wennen, maar de voorstelling zit zo ingenieus in elkaar dat het goochelen met tijd en rollen al snel heel natuurlijk aanvoelt.

Het doet denken aan de manier waarop het instrumentale middenstuk van ‘Being For The Benefit Of Mr. Kite!’ van het Beatles-album Sgt. Pepper tot stand is gekomen. Producer George Martin haalde uit het geluidsarchief een opname van een stoomorgel. Martin gaf aan geluidtechnicus Geoff Emerick opdracht om de opname in stukken te knippen, de stukken in de lucht te gooien en vervolgens willekeurig aan elkaar te plakken. Hierdoor ontstond een prachtige maalstroom van circusgeluiden.

Het lijkt ook alsof het oorspronkelijke, zorgvuldig opgebouwde script van Maaike Bergstra een vergelijkbare behandeling heeft ondergaan. De toneelscènes, aangevuld met de vulkaanenergieke dansstukken van het hiphop-gezelschap BackBone, een jazzy versie van ‘Road To Nowhere’ van Talking Heads door actrice en zangeres Michline Plukker en het commentaar van de acteurs zijn door regisseur Raymi Sambo in stukken geknipt, de lucht ingegooid en in willekeurige volgorde weer aan elkaar geplakt.

Op die manier is een uiterst spannend, opwindend, humoristisch en vooral ongelooflijk origineel stuk ontstaan, dat alle kanten opvliegt, maar uiteindelijk prachtig landt en vooral tegen John van den Heuvel en de smullers voor de tv wil zeggen: kijk ook eens een beetje verder.

Foto: Marie José Eldering