Het is een schril en dreigend contrast: op de dakranden van het ooogverblindend neongekleurde Almeerse kantoorgebouw La Defense zit een rij zwarte kraaien. Hun gekras lijkt op spottend gelach terwijl ze naar beneden kijken, naar het publiek dat tussen de glimmend gekleurde muren zit te wachten op de voorstelling Nu. Alsof die kraaien precies weten wat er de toekomst zal brengen en ons uitlachen om onze onnozelheid.
Deze intrigerende prelude op de voorstelling Nu van de Almeerse Theatergroep Suburbia lijkt bijna net zo nauwkeurig geregisseerd als de voorstelling zelf. In Nu vertellen drie acteurs over wat er ‘nu’ is, in wat voor tijd we ‘nu’ leven. Nu hadden we, bijna bevrijd van alle coronabeperkingen, toch een intense ‘summer of love’ kunnen vieren? Nu zouden er, geïnspireerd door de coronacrisis, toch volop fundamentele maatschappelijke en persoonlijke veranderingen moeten hebben plaatsgevonden?
De drie spelers, Simon Heijmans, Yara Alink en Ayrton Fraenk, doen in hun uitbundige glitterpakjes oprecht hun best om lekker helemaal los te gaan, maar het wil maar niet echt lukken. Dat komt natuurlijk omdat ‘nu’ helemaal niet goed te definiëren valt. Eigenlijk zitten we in een soort interbellum, stelt Heijmans (tevens tekst en regie), een adempauze tussen een wereldwijde pandemie en de klimaatcrisis die op ons af dendert. Een crisis die zo angstaanjagend is dat hij niet te bevatten is. Zeker niet als je op het punt staat een kind op de wereld te zetten, zoals Yara Alink, die met een prachtige zwangere buik in een strakke, glimmende catsuit ronddanst. Of als je op het punt staat vader te worden, zoals Heijmans zelf.
We bevinden ons in een soort vacuüm van tijd, waar onze (gender)rollen onduidelijk zijn en de vooroordelen van wie het hardste schreeuwt de belangrijkste werkelijkheid lijken te worden, zoals de scène tussen een botte Heijmans en een kwetsbare Ayrton Fraenk pijnlijk aanstipt. Het is alleen zo jammer dat het in Nu bij aanstippen blijft. De spelers zijn alle drie ontzettend innemend en het is gemakkelijk met ze mee te leven. Maar ze scheren te oppervlakkig langs de actuele onderwerpen die zij juist als zo urgent ervaren. Nu vliegt weg als de lachende kraaien, alleen dan zonder een indringende echo.
Foto: Bart Grietens
