In zijn nieuwste ‘autoteatro’-voorstelling laat Ant Hampton (in samenwerking met Tim Etchells) de deelnemers zelf een verhaal tekenen. Hoewel het aardige vondsten bevat, blijft het geheel ook wat vrijblijvend.
In de ‘autoteatro’-voorstellingen van Ant Hampton maak je als publiek je eigen theater. Door de instructies te volgen die je (meestal via koptelefoon) meekrijgt ontstaat er drama: zo worden je in Etiquette woorden in de mond gelegd in gesprek met een andere deelnemer, en lees je in OK OK samen met drie andere mensen een script waarin de personages reflecteren op het feit dat ze een script aan het lezen zijn.
In de nieuwe voorstelling Not to scale, die deze week op Noorderzon Festival te zien is, verruilen Hampton en medemaker Tim Etchells’ taal voor tekeningen. Je wordt samen met een andere deelnemer aan een tafeltje gezet met daarop twee potloden, twee gummen en een stapeltje A4’tjes. De stem op je koptelefoon (in de Nederlandstalige versie gespeeld door Carly Wijs) vertelt je vervolgens wat je moet doen, en zo ontstaan er verschillende tekeningen die telkens van vorm en betekenis veranderen.
Na een aantal openingsoefeningen ontstaat zo een miniverhaal over een minipoppetje dat plotseling door een moordenaar wordt belaagd. In kleine anekdotes spelen de makers zo met hoe je als tekenaar/kunstenaar de macht hebt over leven en dood van je personages, en over het wereld- of mensbeeld dat je daarmee creëert.
De individuele ‘scènes’ zijn best leuk, omdat Hampton en Etchells nog meer in petto hebben dan je alleen maar figuren te laten tekenen. Door je delen te laten uitgummen en verderop te laten tekenen creëren ze de suggestie van beweging en animatie, en de geluidsband reageert op ingenieuze wijze op je creaties. Daarnaast spelen de makers met de ruimte die er wordt gecreëerd als er opeens vier vellen naast elkaar liggen in plaats van twee, en laten ze de werelden van jou en je partner samensmelten door je te vragen om jullie A4’tjes tegen elkaar aan te schuiven.
Het probleem is alleen dat de voorstelling door het fragmentarische karakter van de scènes (en vanwege de onvermijdelijke fouten die jij of je partner zullen maken omdat je de instructies niet helemaal goed hebt begrepen) nooit helemaal in een flow terechtkomt. De vondsten van de makers bouwen niet op, maar zijn door middel van een flinterdun lijntje aan elkaar geplakt. Daardoor overheerst een gevoel van willekeur en vrijblijvendheid. Uiteindelijk blijft Not to scale op het niveau van goed gevonden gimmicks hangen.
Foto: Ant Hampton
De individuele wandelvoorstelling De Val neemt de gelijknamige roman van Albert Camus als uitgangspunt. De rosse buurt van Amsterdam en de bruggen in Parijs zijn verruild voor die van Groningen, maar de desillusie van de hoofdpersoon Clamence is even groot. De voorstelling zet een duister verhaal af tegen een opgepoetst decor. Dat levert spanning op. (meer…)
De Hyacinthstraat, Pioenstraat en Florakade zijn niet de mooiste woonwijken van Groningen. Er valt eigenlijk niets te beleven en nauwelijks iets bijzonders te zien. Toch kiest actrice Veerle van Overloop juist de Bloemenwijk, rondom het Pioenpark, als locatie voor haar audiotour One Million People and Me, uitgevoerd op het Noorderzon Performing Arts Festival. (meer…)
Next day is de vierde voorstelling waarin het Vlaamse productiehuis Campo onderzoekt hoe volwassenen kijken naar kinderen op het toneel. Na Josse De Pauw, Tim Etchells en Gobsquad is het nu aan de Franse theatermaker en beeldend kunstenaar Philippe Quesne om in het Gentse Campo een voorstelling te maken met kinderen. Maar Next day, dat afgelopen […]
