En hoe blijven we overeind in onzekere tijden? Aan de hand van repetitieve, ritmische bewegingssequenties en schurende muziekcomposities onderzoekt het Zuid-Amerikaanse choreografenduo Marcela Levi & Lucía Russo dit gegeven met hun dansers en musici. De aanvankelijk duistere performance biedt uiteindelijk een horizon van hoop.

In Brazilië sloeg covid-19 flink toe, dankzij het onbetrouwbare regime van Bolsonaro ging de bevolking door een hel en het einde van de tunnel is nog niet in zicht. In het nagesprek met dansers en choreografen is die frustratie duidelijk voelbaar. Iedereen verloor naasten, het was een harde tijd; aldus het ensemble. Des te groter de ontlading nu grrRoUNd eindelijk opgevoerd kan worden in Brussel en Amsterdam. In Brazilië kan dat immers nog niet.

Met de rug naar het publiek en ontbloot bovenlichaam speelt Martim Guellem op zijn elektronische piano. In het donker kruipt een danser, Ícaro Gaya, op handen en knieën door de ruimte. Hij prevelt teksten uit het oeuvre van zangeres Nina Simone. Het commentaar daarop is te lezen in geprojecteerde teksten op de zwarte wand van een donkere ruimte, die bedekt is met zwarte veren.

Guellem mengt bekende composities – van Kraftwerk tot Mahler – met eigenzinnige improvisaties, soms bewust out of tune. Precies op dat gegeven drijft deze voorstelling. Een voor een verschijnen er verschillende dansers op het toneel. Met een overwegend repetitief bewegingsvocabulaire nemen ze de ruimte in. Voor de piano staat een man met zwart aangedikte, krullende lippen en ontbloot bovenlichaam in een bevroren pose. Af en toe stort deze figuur, Lucas Fonseca, zijn lichaam bruut op de grond. Een beweging die doet denken aan de explosieve krumping stijl. Even plots als hij ter aarde stort, staat de man ook weer op.

Elegant komt Washington Silva, met op zijn omhooggestoken kroeshaar met toef, voortdurend op en af. Terwijl hij op zijn tenen loopt, draait hij zijn heupen verleidelijk. De laatste danser (en enige vrouw, Tamires Costa) komt met veel geweld op via een vallend zijpaneel. Door die beweging in de ruimte dansen de zwarte veren plots in het rond. Wat zoekend vindt Costa haar eigen swingende ritme. Woest onderbreekt tapdanser Alexei Henriques (tevens violist), die in het publiek zit, steeds opnieuw de orde. Onze stoelen schudden mee.

Door de vele herhalingen ontstaat een ritme, waar je als toeschouwer aan gehecht raakt. Het is dan ook ontregelend als patronen definitief worden losgelaten en een nieuwe situatie ontstaat. De van links naar rechts wapperende handen van de dansers refereren aan de onzekerheid van die verandering. Het gebaar is ook een commentaar op de amusementsindustrie. the show must go on. Vertaald naar de huidige politieke situatie, kun je dit ook lezen als; de economie moet voort. Meer gericht op het publiek, steken de dansers er in dit tweede deel van de voorstelling de draak mee.

Muzikant Martin Guellem speelt een centrale rol in het stuk, zijn aanwezigheid is de constante. Maar behalve dat Guellem zeer verdienstelijk piano speelt, kan hij ook uitstekend krumpen. Patronen verschuiven of over worden overgenomen. Life goes on. Hoe donker Marcela Levi en Lucía Russo ook inzetten in deze anarchistisch aandoende performance, uiteindelijk overheerst dan toch de lichtheid. In gedeconstrueerde clubtaal laat grrRoUNd ons voelen, dat er altijd een uitweg is – ook in de zwartste tijden.

Foto: Renato Mangolin