Een veelgespeeld toneelstuk waarin de tijdgenoten Bach en Handel elkaar tegenkomen. Maar dan nu met lekker veel muziekfragmenten van de beide componisten er doorheen verweven. Die keuze voor de muziek was een gelukkige keuze. Er wordt een nieuw werk geboren en het compenseert het slechte acteren.
Het toneelstuk zelf komt niet uit de verf. Wim Meuwissen als Handel en Arthur Boni als Bach worden nergens collega’s, concurrenten of vrienden. Ook niet wanneer Handel opmerkt ‘Als de eeuwigheid ons verdoemt om vijanden te worden, kunnen we in de vergankelijkheid toch proberen vrienden te zijn’, dan nog lukt het ze niet iets met elkaar te hebben.
Terwijl het stuk toch voldoende aanleiding geeft voor interactie: twee componisten die evenveel op elkaar lijken (Duits, protestant en even oud) als van elkaar verschillen (maatschappelijke positie, gezinssituatie, wereldsheid en carrière). De tegenstellingen en verschillen zijn wel te horen in de muziekfragmenten van beide componisten. Tenminste, voor wie ze wíl horen. Muziek is nu eenmaal de meest abstracte kunstvorm die er is.
Die muziek speelt een thuiswedstrijd. Pianist Ivo Jansen krijgt bij opkomst een applausje zoals bij een echt concert betaamt. Hij lijkt de preludes, halleluja’s, fuga’s en allerhande Variationen uit zijn mouw te schudden. Toch blijft de aandacht uitgaan naar de acteurs. Vooral als ze geen tekst hebben en luisteren naar hun en elkaars muziek. En vooral naar Arthur Boni. Je ziet een oude, zeverige Bach bij wie nog net geen kwijl uit een openstaande mondhoek valt, maar die helemaal opgaat in de muziek. Zijn blik staat op oneindig, maar je ziet hem dingen zien, dingen voelen en denken. Je doorvoelt zijn energie, gloed en de ambitie om zijn god te dienen met de mooiste en beste muziek die hij kan maken.
Vanuit zulke momenten had regisseur Anita van Soest de rest van de voorstelling mogen opbouwen.
Jammer, deze recentie. Ik heb dezelfde voorstelling gezien. Ben geen theater kenner, ben meer thuis in de muziek. Maar toch. De voorstelling heeft me geraakt en mijn eerste reaktie was dan ook: dit moet iedereen zien, iedereen die houdt van muziek van Bach of Händel, of van klassieke muziek in ’t algemeen. OK, de acteurs zijn op leeftijd, dat waren Bach en Händel ook. En de puriteinen onder de muziekwetenschappers zullen wellicht op sommige momenten hun wenkbrauwen fronsen. Maar deze synthese van ervaren acteurs, een briljante Bach en Händel vertolker op de piano en het originele genie van de regisseur heeft deze voorstelling gemaakt voor een avond die ik niet zal vergeten. Als de kritiek van de recensent van de theaterkrant gebaseerd is op de aandacht waarmee hij naar het stuk heeft gekeken en geluisterd (Meuwissen is Bach, niet Händel; Boni is Händel, niet Bach; de naam van de pianist is Janssen, niet Jansen) dan weet ik niet wat de waarde van de inhoud van de kritiek is. Hij opent met het statement dat het stuk ‘veelgespeeld’ is. Ontleent Rings dat aan het aantal talen waarin het stuk vertaald is? Wie weet wanneer het stuk eerder in Nederland is uitgevoerd mag het zeggen, maar de suggestie die gewekt wordt met de term ‘veelgespeeld’ dat het een weinig origineel keuze is, doet het stuk, en zeker de vertaling en bewerking door van Soest, geen recht. Dat Rinks de twee acteurs door elkaar haalt geeft te denken over zijn aandacht, gezien beide bekende actuers hun sporen hebben verdiend op toneel, films en TV-series.
Het stuk neemt je mee door het leven en de dromen van deze beide grootheden. De Beide componisten dromend van de kwaliteiten of privileges van de ander, die uiteindelijk, elkaar toch weten te vinden. En Bach toch moet toegeven dansmuziek geschreven te hebben, en Händel toch in staat was om, in de ogen van Bach, sublieme fuga’s te schrijven. En tegelijkertijd gefêteerd te worden op de prachtige uitvoering (en ontwapenende toneelspel ;-) ) door Ivo Janssen….
OK, het is geen avantgarde, maar dat geeft niet. Muziek mag in de ogen van Rinks de ‘meest abstracte kunstvorm’ zijn, tezeamen met toneel is het een kunstvorm die bij iedere manifestatie anders is en daardoor nooit verveelt, zolang deze wordt uitgevoerd door professionals. Deze uitvoering van het stuk van Barz, door Meuwissen, Boni en Janssen, is daarom een echte aanrader, gaat het zien.
Teleurstellende recensie. Het begint al met de verwisseling van de acteurs. Het contrast tussen Handel (Boni) en Bach (Meuwissen) wordt uitstekend geacteerd, omdat de onderhuidse spanning tussen achting die de componisten voor elkaar voelen, en de minachting die ze elkaar ook toedragen heel goed uit de verf komt. Het subtiele stille spel van Meuwissen verdient de grootste bewondering.
Beste Mike
Ik denk dat het Nederlandse publiek meer heeft aan een objectief oordeel van een theaterrecensent als aan het oordeel van iemand die (liefdes)banden heeft met degene die het stuk heeft geregisseerd. Tenminste daar riekt jouw overdreven emotionele reactie wel erg sterk naar.
Beste Maartje Degen,
Ik krijg het idee dat je alles niet zo heel juist ziet. Rings recensie staat bol van de fouten en vraag mij dus af waarop jouw oordeel ‘objectief’ gebaseerd is. Blijkbaar heeft het stuk van Mike Bosschaert -heerlijk om te lezen dat iemand zo bevlogen en gepassioneerd genoten heeft van het stuk, juist dat stimuleert mij en zeker niet jouw kritiek op zijn mening die op alle fronten onjuist is- jou nogal geraakt. Ik vind het volkomen misplaatst dat je er suggesties bijhaalt (liefdesbanden) die anderen -zoals ik- niet aangaan en zijn jouw blijken van frustraties abject en infaam te noemen. Alleen al vanwege het feit dat jij hebt gemeend de heer Bosschaert op een wijze aan te pakken -middels dit forum- waardoor hij zichzelf amper kan verweren. Het is laag te noemen.
Derhalve heb ik even vijf minuten aandacht geschonken aan de naam Maartje Degen en deze eens gegoogled, maar kon totaal niets vinden. Daarbij de naam ‘Degen’ die nogal sterk verwijst naar ‘Het Duel’ doet mij nu toch zeer afvragen of ‘Maartje Degen’ niet een pseudoniem is van Pieter Rings zelf. Het verklaart alles voor mij in ieder geval. Maartje; je bent de enige tussen alleen maar positieve reacties die blijkbaar nogal zwaar gebukt gaat onder veel negativiteit. Wellicht is dus jouw ‘… overdreven emotionele reactie’ niet meer dan een projectie van jou zelf? Het is dan triest te noemen …
Heerlijk om deze lovende reacties te lezen. Het maakt dat ik het zeer jammer heb gevonden er niet bij aanwezig te kunnen zijn. Mike; Dank je wel voor de moeite die je genomen hebt om jouw blijk van (grote) waardering voor het stuk kenbaar te maken! Het was heerlijk om te lezen.
Beste, lezer, ik probeer dan maar op deze manier contact te maken met de zus van Wim Meeuwissen Haar naam is Kristine. Zij woont meer dan waarschijnlijk in Frankrijk. Mijn laatste contact met de familie Welker-Meeuwissen is meer dan 30 jaar geleden. Misschien kan Wim mij verder helpen?
Dank bij voorbaat.