Artiesten krijgen steeds meer de smaak te pakken om hun voorstellingen voor een lege zaal te spelen met het publiek thuis achter de laptop. Het is niet ideaal, maar het blijkt toch wel een uitstekend theateralternatief te zijn in deze barre tijden. Vincent Bijlo heeft het publiek natuurlijk nog nooit gezien, maar het zaalgevoel zal hij zeker missen. In de voorstelling Anders vanuit het Rotterdamse Walhalla maakt Bijlo in gifgroen pak en happy socks er het beste van met bescheiden lachjes en applausjes van de theatermedewerkers.

Bijlo voelde zich door de coronacrisis ‘opgehokt als een vrije uitloophaan tijdens de kippengriep’. Hij vloog tegen de muren op, ramde op zijn piano, zong woedende liederen en hield tirades tegen zijn gordijnen. Die tirades, die liederen en dat geram zijn deels terecht gekomen in zijn programma Anders.

De getergde cabaretier is ervan overtuigd dat we de wereld nu toch echt anders moeten inrichten. Zo’n uitgangspunt voor een programma wekt stevige verwachtingen, maar die komen helaas maar kleine-mondjesmaat uit, met veel nietszeggende en voor de hand liggende grapjes. Echt verrassende ideeën zijn dit keer bij Bijlo niet te bespeuren, ook al is zijn slotgedachte ‘Geluk is geen uitzicht, geluk is een inzicht’ vanuit zijn positie mooi gevonden.

Op zich heeft Bijlo een aardig raamwerk verzonnen. Als blind kind kon hij sneeuwballen gooien zonder op de schade te letten, want men had consideratie met zijn handicap. Als hij als volwassene met een paar verveelde mannen van de Rotary Club uit zijn dorp tijdens de avondklok-lockdown een cadeauwinkel plundert, moet hij voorkomen voor de snelrechter. Daar volgt een aardige discussie over het streven naar inclusieve criminaliteit, want het wordt gehandicapten bijna onmogelijk gemaakt om een misdaad te plegen. De zaak eindigt met een celstraf van drie maanden voorwaardelijk en een taakstraf: vier maanden lang verplicht alle talkshows op tv kijken.

Dit raamwerk biedt Bijlo de gelegenheid om zijn gal te spuwen over Rutte, Baudet, de cancelcultuur en de manier waarop negentiende-eeuwse historici een zeer dubieuze Nederlandse volksidentiteit hebben gecreëerd. Maar het wil maar niet vlammen. Waar Bijlo tijdens zijn oudejaarsconference nog lekker uit zijn slof kon schieten, pruttelt het nu een uur ongevaarlijk door. Ook de liedjes, waaronder een straffe boogiewoogie over het uitdijende aantal virusmutaties, missen een scherpe tekst.

De voorstelling staat al heel optimistisch gepland in een aantal theaters, maar of die doorgaan is natuurlijk op dit moment allerminst zeker. De show is in ieder geval nog online te zien via theaterthuis.nl. Dat is misschien geen gekke optie, want voor Anders geldt echt: goed dat ik hier de deur niet voor uit ben geweest.

Foto: Marcel Koelman