‘Samen tegen corona’, staat op een groot billboard op een van de wolkenkrabbers van een onpersoonlijke, inwisselbare metropool. De voorstelling Moederziel speelt zich af tijdens de corona-uitbraak en gaat over Alma, een vrouw die na een slopende werkdag in een ziekenhuis, terugkomt in haar kleine appartementje, alleen.
Ze mist haar moeder: als ze naar bed gaat, vraagt ze haar in een videogesprek dat ene slaapliedje te spelen, waarmee ze vroeger altijd in slaap viel. Eenmaal ingeslapen ontwaakt haar ziel. Een kleine, touw-achtige pop treedt uit haar lichaam en gaat in een beeldende sequentie op reis, op zoek naar een gevoel van verbondenheid dat Alma door deze zware periode heen moet trekken, op zoek dus, naar de moederziel.
Met Moederziel maakt Studio Figur poëtisch live cinema theatre van een half uur in de traditie van groepen als Hotel Modern of het Canadese Manuel Cinema. In een kleine bovenzaal van Het Huis Utrecht staat het voor buitenstaanders chaotisch ogende, compacte decor dat de verschillende werelden (de buitenwereld, het interieur en Alma’s binnenwereld) verbeeldt. Links en rechts de wolkenkrabbers van de stad, een paar decimeter hoog en van karton. In het midden tussen jaloezieën, een klein kamertje met een bed. Theaterlampen daaromheen. Twee cameramannen lopen heen en weer, Nina-Elisa Euson speelt aan het begin en het eind Alma, Pluck Venema de pop die Alma’s ziel uitbeeldt. Noufri Bachdim, die samen met Venema de artistieke kern van Studio Figur vormt, schreef en regisseert.
De voorstelling zinspeelt in de opening expliciet op de eenzaamheid die deze coronatijd sorteert, de sociale distantie die in combinatie met heftig, emotioneel werk – in dit geval in een ziekenhuis – extra hard kan aankomen. Studio Figur plaatst daar een verstild en hoopvol verhaal tegenover, over hoe je op afstand toch dicht bij elkaar kan zijn. De voorstelling is thuis te volgen als livestream, maar ook in het theater tijdens de ‘backstage experience’, waarin je ziet hoe de film met inventief poppen- en objecttheater en vernuftige scenografische vondsten tot stand wordt gebracht.
Moederziel gaat over verbondenheid, letterlijk: de ziel zit bij Studio Figur verbonden aan een draad, die haar brengt bij het moederfiguur waar ze naar verlangt. Zo toont de voorstelling op beeldende wijze hoe je door herinneringen met een ander verbonden kan blijven, dat je draadjes kunt volgen die je langs gedachtes, verlangens en associaties tot de ander leiden. En dat die draadjes je ook altijd weer terug naar jezelf brengen: ze komen immers uit jezelf.
De associatieve theatertaal maakt veel aanspraak op de verbeelding van de toeschouwers. Het is in dat kader jammer van dat expliciete, al te zoetige einde waarin we zien hoe Alma, een fotolijstje stevig in haar armen geklemd, in een diepe, tevreden slaap is gevallen. Niettemin en vooral is Moederziel een hoopvolle, verstilde voorstelling over verbondenheid op afstand.
